جای یک دهداری در عرصه توپ و تور خالی است؛ از یکی دو سایت نزدیک به فدراسیون شنیده و خوانده ایم.

دو سه بازیکن به بهانه هایی قصد انصراف از تیم ملی را دارند و به جای اینکه مراتب را به فدراسیون اعلام کنند در فضای مجازی دست به کار شده اند و به گوش رسانه های حقیقی رسیده است؛ اینکه چه چیزی بین بازیکنان و کادر فنی در لیگ ملت ها افتاده جسته و گریخته شنیده بودیم اما بازیکنی که واقعا مصدوم است خب عذرش موجه است اول وجود بعد..

علی ایحال همه باید بدانند بازی در تیم ملی حتی با هزار و یک مشکلی که وجود داشت و دارد یک وظیفه مای و به نوعی افتخاری بزرگ محسوب می شود و ملی پوشانی که با واسطه یا بی واسطه این لباس ارزشمند را بر تن کرده اند باید بدانند با مالیات مستقیم و غیر مستقیم این مردم گرفتار و غرق در مشکلات و جوانان در آرزوی کار به اینجا رسیده اند و حق پشت کردن به تیم ملی را ندارند متاسفانه انگار حکایت آن همو ولایتی ما پیش آمده که اسم فرزندش را رستم گذاشت و دیگر جرات نمی کرد وی را صدا بزند.

انتقادات را فراوان مطرح کرده ایم و باز هم می نویسیم و عوامل مصیبت به وجود آمده را هم می شناسیم اما یک کلام و ختم کلام می گوییم. هر فردی که دوست ندارد پیراهن مقدس تیم ملی را بر تن کند؛ مختار است و هیچکس را نمی شود دوادار به وفا داری کرد.

از قدیم گفته اند عشق یکسره مایه دردسر است!! بدون تردید امروز کمیته فنی اگر کشک نباشد و برخی افراد فرصت طلبی نگنند از حقوق احتمالا تضییع شده بازیکنان نیز باید دفاع کند ولی تیم ملی یک فرد نیست و نخواهد بود؛ والیبال ورزش مبتنی بر دموکراسی واقعی است و مهیج ترین جلوهگاه برای تجلی وحدت و همگرایی ملی است.

نویسنده: جمشید حمیدی