لیبروی کهنه کار برای درخشش با تیم ملی لهستان باید منتظر لحظه لحظه حضور خود بود.

اگر ملیسا وارگاس با ارزش‌ترین بازیکن لیگ ملت‌های والیبال زنان در سال 2023 تقریباً برای به دست آوردن جای خود در تیم ترکیه، منتظر نمی‌ماند، پاول زاتورسکی برای شناخته شدن در تیم لهستان به کمی صبر نیاز داشت.

این لیبروی 33 ساله در سال 2009 به تیم ملی کشورش ملحق شد و باید به تدریج نقش خود را در این تیم بهبود ‌بخشد تا اینکه موفق به کسب عنوان MVP در VNL 2023 شد.

زاتورسکی که در سال 2007 در مسابقات قهرمانی زیر 18 سال اروپا برنده مدال نقره بود، اولین دعوت خود را برای حضور در تیم بزرگسالان لهستان دو سال بعد، در سن 19 سالگی دریافت کرد. اگرچه او در آن زمان یک لیبروی آینده دار بود، زاتورسکی می دانست که او باید منتظر فرصتی بود تا نشان دهد چه توانایی دارد.

به این دلیل که تیم ملی لهستان در آن زمان یکی از بهترین لیبروهای والیبال بین‌المللی را در کریستوف ایگناچاک داشت، که تنها چند سال بعد در المپیک لندن و در سال‌های 2011 و 2012 به عنوان بهترین در جایگاه خود جایزه دریافت کرد.

زاتورسکی پس از سال‌ها یادگیری و کسب تجربه از ایگناچاک و توسعه بازی‌اش، در سال 2013 آماده حضور در ترکیب اصلی لهستان شد و ثابت کرد که با انتخاب شدن به عنوان بهترین لیبروی لیگ جهانی 2015 سه سال بعد، او را انتخاب خواهد کرد. همان جایزه را در مسابقات قهرمانی جهانی والیبال FIVB 2018 دریافت کرد، زمانی که او یکی از مهره های کلیدی تیم برنده لهستان بود.

اکنون یکی از کهنه سربازان تیم لهستان که اولین عنوان VNL خود را به دست آورده است، سعی می کند مربی بازیکنان جوان تیم باشد و آنها را متقاعد کند که سخت کوشی و انتظار برای پیدا کردن فرصت تنها راه موفقیت است.

او می‌گوید: می‌دانستم که باید منتظر زمان باشم در ابتدا شروع بازیگری ام تیم‌ها تنها 12 بازیکن در ترکیب داشتند، بنابراین لیبروی دوم حتی لباس نمی‌پوشید، ما مجبور بودیم مسابقه را از روی سکوها تماشا کنیم.

پاول پس از پیروزی لهستان مقابل آمریکا در فینال گفت: اکنون به عنوان یکی از کهنه‌کارها، سعی می‌کنم تجربه‌ام را به بازیکنان جوان‌تر منتقل کنم و به آنها بگویم که در تمرینات بهترین عملکرد خود را داشته باشند، شکست نخورند و منتظر لحظه‌شان بمانند. من فکر می کنم توماس فورنال یک نمونه عالی از آن بود. او نقش زیادی در طول VNL نداشت، اما در فینال وارد بازی شد و به شکلی فوق العاده کمک کرد.

لیبرو با نام مستعار "زاتی" در پایان مراسم اهدای جوایز به شدت مورد تجلیل هم تیمی هایش قرار گرفت، اما او بیشتر علاقه مند بود که از لحظات ویژه با 11000 هوادار لذت ببرد که در ورزشگاه ارگو آرنا در گدانسک پر شده بودند تا تیم ملی خود را برای رسیدن به هدف تشویق کنند. عنوان قهرمانی و جشن گرفتن یک پیروزی دیگر برای این تیم.

او اعتراف کرد: سورپرایز خوبی بود. در طول یک تورنمنت، تا زمانی که امتیاز نهایی کسب نشود، ما حتی در مورد اینکه چه کسی می تواند جایزه بگیرد صحبت نمی کنیم. اما صادقانه بگویم، وقتی مدال‌هایمان را گرفتیم و جام را بلند کردیم و به سرود ملی‌مان گوش دادیم، خیلی بیشتر از خودم متحیر شدم. این برای من یک رویای کودکی است که به حقیقت می پیوندد. هر روز حضور در تیم ملی رویایی است که من به آن جامه عمل می پوشم و خودم را برای آن بسیار خوش شانس می دانم.

این گفت و گو و گفته های مردی که در سن بالای 30 دو جایزه ارزشمند جهانی به دست آورده و به جمع پرافتخارترین بازیکنان اروپا و جهان پیوسته است می تواند درس خوبی برای بازیکنان جوان ما باشد که به جای فیگور گرفتن جلوی دوربین ها رویا های دوران نوجوانی خود را تکرار کنند و از اینکه به تیم ملی یک کشور بزرگ و تاریخی رسیده اند به خود فخر بورزند.

مطالعه مصاحبه ها و زندگینامه ی فوق ستاره های والیبال جهان از دال زاتو گرفته تا آندریا زورزی و اکنون پاول زاتورسکی نشان می دهد که آنها فقط به زور بازوی خود متکی نبودند، مردانی اندیشمند با درک و فهم عالی اجتماعی و بین المللی.

پس این وظیفه مربیان و ما روزنامه نگارانی است که کمک کنیم تا والیبال بازان جوان کشورمان قهرمانانی عمیق با رفتار و کردار بلند پروازانه مورد پسند جامعه ایرانی بارآیند.

نویسنده: جمشید حمیدی – هستی رفیعی