با پیشکسوتان فوتبال که صحبت می کنیم همه از یک مربی خارجی به نیکی یاد می کنند.

رایکوف ورد زبان توپچی های آن دوران به ویژه حسن روشن است. استقلالی ها معتقداند که رایکوف یک ولاسکوی والیبال در فوتبال ایران بود، فوتبال سنت زده ای که با دانش این مربی یوگسلاو مدرنیزه شد.

نام بعضی مربیان فارغ از اینکه دستاوردهایشان را بدانی در افکار عمومی حک شده است، مهم نیست تعداد برد و باخت‌ها، جام‌ها و افتخارات را لیست کنید یا نه، همین که به بخشی از تاریخ فوتبال تبدیل شده‌اند یعنی رد پایشان پر افتخار و غیرقابل انکار است.

او را ایرانی‌ترین مربی خارجی تاریخ فوتبال ایران لقب داده‌اند، مردی که هنوز شاگردانش از آن درجه اشراف و تسلط او در شناخت فوتبال، روحیات بازیکنان ایرانی، بازی‌خوانی و انگیزه‌بخشی به نیکی یاد می‌کنند.

رایکوف اهل یوگسلاوی سابق بود. متولد 1927. برای تیم ملی کشورش هم در جام جهانی و هم المپیک بازی کرده بود. المپیک 1956 ملبورن و جام جهانی 1958 سوئد. همان جامی که «پله» ستاره‌اش شد. در آن جام جهانی رایکوف در بازی مقابل اروگوئه برای یوگسلاوی گل زد و  19 سال برای تیم‌هایی چون پارتیزان بلگرد، اسپورت لوزان و اف سی بیل بین به عنوان یک فوروارد و گوش چپ و راست بازی کرد. 

 سال 1347 به عنوان مسئول فنی تیم ملی جوانان و بزرگسالان وارد ایران شد. دو سال این مسئولیت را بر عهده داشت، دو سالی که به نظر بیشتر صرف شناخت فوتبال ایران شد، برای همین نتایجش با تیم ملی را چندان درخشان نمی‌شود به شمار آورد، بعد از پایان دو سال تمام وقت سرمربی تاج شد، جایی که به این باشگاه هویتی  متفاوت بخشید و الگوی بسیاری از بازیکنان و مربیان شد.

بعد از تاج مدت کوتاهی در سپاهان اصفهان ماند و بعد به آفریقا رفت و سنگ بنای تیم درخشان الجزایر در جام جهانی 1982 را گذاشت. مرد یوگسلاو در 55 سالگی فوتبال را کنار گذاشت. از او به عنوان یک مربی سازنده یاد می‌کنند، رایکوف شیفته کار با جوانان بود، مثل کسی که در تراش دادن الماس‌ها مهارت دارد.

گزارش: عباس اسماعیلی