سکان هدایت ورزش به تازگی به فردی سپرده شده که سال هاست در عرصه های مختلف ورزش کشور مسوولیت داشته و علاقه وافری دارد تا در این جایگاه قاتق نان باشد.

کیومرث هاشمی در شرایطی مدیریت وزارت ورزش را پذیرفته که چالش فراوانی در بدنه  54 فدراسیون تابعه رخنه کرده است.

با این احوال، پذیرش این پست خطیر واقعا دل شیر می خواهد و باید شجاعت بسیاری داشته باشی تا وارد این کارزار شوی.

با شناختی که از هاشمی وجود دارد، باید اذعان کرد که ایشان اهل مقام و اینجور چیزها نیست و تنها به لطف عشق بی حصرش به ورزش، به این مسوولیت شاق ورود کرده است .

در نشست هم‌اندیشی که اخیرا ایشان با مدیران و سر دبیران رسانه ها داشت، پارامترهای کارسازی از سوی همکاران ارائه شد که آقای هاشمی بر یکایک این راهکارها صحه گذاشت و نشان داد که مشورت پذیر است .

در واقع نگاه جدی آقای هاشمی به قبول نقاط تاریک و نواندیشی به منظور بهره گیری از افراد فرهیخته و از همه مهمتر زدودن شاخ و برگ های مزاحم مایه شعف ما شد.

اما از این ها گذشته باید این نکته حیاتی را ملکه ذهن کرد که سکاندار جدید ورزش به تنهایی نمی تواند با کوهی از مشکلات مبارزه کند و ایشان برای آنکه بتواند اهدافش را محقق سازد نیاز مبرم به حمایت تمام قد دارد.

دولتمردان به دور از شعار باید دست آقای هاشمی را بگیرند و از برنامه‌های مدلل او حمایت کنند تا ‌وی بتواند در پرتو دگردیسی و برنامه محوری مدیران نواندیش ، هوایی تازه را در ریه های ورزش بدمد ‌.

رسانه ها نیز در این راستا رسالتی بس شامخ بر دوش دارند و خلاصه اینکه باید به مدد «تیم ورک» بتوان تفکر حرفه ای را غالب کرد و ورزش را از پیله فعلی خارج نمود.

نویسنده: رضا میرزاییان