تماشاگر نداشتن اولین میزبانیِ پایتخت در لیگ بیست و سوم بین تیم پرسپولیس و آلومینیوم سروصدای بسیار زیادی به پا کرد و با انتقادهای زیادی رو به رو شد.
این را بگذارید کنار تماشاگر نداشتن دومین میزبانی پایتخت، هوادار و مس رفسنجان در این فصل، که البته معمولی‌ترین اتفاق ممکن بود.
پس از تماشای مسابقه سرد و بی‌روح هوادار و مس رفسنجان در یک استادیوم کاملا خاموش، باز هم باید به همان سوال همیشگی برگردیم. فلسفه حضور تیم‌هایی مثل هوادار در لیگ برتر چیست؟ آن‌چه تیم‌های فوتبال را در گذر زمان زنده نگه می‌دارد، ریشه‌های عمیقی است که آن‌ها را به نسل‌های مختلفی از طرفداران‌شان گره می‌زند. مثل آبادان، انزلی و خیلی از تیم‌های ریشه دار و پر هوادار!
تیم‌هایی مثل پیکان یا هوادار که اساسا هیچ قلبی برای‌شان نمی‌تپد، چرا باید یک سهمیه لیگ برتر را به خودشان اختصاص دهند؟ قبل از آن‌ها هم، تیم‌های پرشماری بوده‌اند که اتفاقا خوب هم هزینه کردند اما در دل تاریخ، دوامی نداشتند. اگر امروز هوادار به جای تساوی روبروی مس، این تیم را شکست می‌داد، حس و حال ورزشگاه چه تفاوتی با وضعیت امروز داشت؟ اگر بازیکن حریف از زمین مسابقه اخراج نمی‌شد، حال و هوای تهران چه فرقی می‌کرد؟
البته که تلاش همه تیم‌ها قابل احترام است. البته که هزینه کردن در این فوتبال بی‌درآمد، جای تقدیر دارد اما کاش کرسی‌های لیگ برتر در نهایت به تیم‌هایی سپرده شود، که ضربان قلب جماعتی را تنظیم می‌کنند. نه تیم‌هایی که سکوت، تنها صدای میزبانی‌شان در خانه است.
گزارش: عبدالله محرمی