حدود ۲۵ سال پیش در چنین روز های گرم و خشک تابستان، چند روزی با بچه های شیلات در مرکز تحقیقات شیلات کوموش‌دپه همراه و همکار شدیم.
کار کردن کنار دریای خزر نزدیک به مرز ترکمنستان با استخرهای پر از میگو، در زیر نور مستقیم آفتاب و آن هم در چله تابستان بسیار سخت و طاقت فرسا بود.
در بین نیروهای شیلات یکی از ستاره های تیم والیبال نئوپان گنبد را خوب می شناختم. یحیی قلیچ نیازی در بین عوامل شیلات داخل استخرهای میگو کار می کرد. ظهر که کار رو به اتمام بود از رئیسش اجازه می‌گرفت، چون هیچ وسیله ای در آن حوالی نبود. ساک به دست مسیر ۴ کیلومتری دریا تا جاده شمال کوموش دپه را می دوید. دوباره مسیر ۵ کیلومتری دیگری را با موتور یا نیسان به کوموش تپه می‌آمد و در بین راه ساندویچی خورده یا نخورده مسیر کوموش‌دپه تا گنبد را در آن زمان بیش از ۲ ساعت داخل مینی بوس های داغان می نشست تا ساعت ۴ به تمرین یا بازی تیم نئوپان گنبد برسد و دوباره شب به زادگاهش برگردد.
برایم سوال بود که هر روز، بله هر روز این فرآیند تکرار می شد آن هم تقریبا با قراردادی ناچیز در حد کرایه ماشین و پول ساندویچ و دیگر هیچ. چه چیزی باعث می شد که این جوان کوموش‌دپه‌ای این همه رنج و مشقت را تحمل می کرد. باز هم مدام لبخند به لب و پر انرژی بود. حالا که فکر می کنم او عاشق مردم و ترکمن صحرایش بود. آری یحیی قلیچ نیازی نماد تعصب و غیرت در بین والیبالیست‌های ترکمن صحرا بود.
آن اسپک های تیز و انفجاریش که سالن المپیک گنبد را به لرزه درمی‌آورد و یا آن دفاع های جانانه‌اش در مقابل پیمان اکبری، منظمی، ترکاشوند و خیلی از بزرگان والیبال آن دوران والیبال ایران، برش های زیبای والیبالی او هنوز هم جلوی چشمانم رژه می روند. تک دفاع جانانه پیمان اکبری و انفجار سالن ۵ هزاری المپیک گنبد و دست های رو به بالای یحیی رو به تماشاگران چه حس زیبا و غرورآفرین بود.
صبح فردای نائب قهرمانی تیم والیبال نوجوان ایران اولین کاری که کردم با دردی جان کمی تماس گرفتم و تشکر کردم از پرورش بازیکنی همچون آرمین قلیچ نیازی و سریع شماره یحیی را گرفتم تا خودم را معرفی کردم. خنده ای بر لبان قلیچ نیازی نقش بست. از میگو گفتیم و سختی آن ایام، از والیبال بدون قرار داد آن روزها و مشت گره کرده بعد از هر دفاع بزرگان والیبال ایران و البته تبریک به پسرش که حالا عنوان بهترین دفاع نوجوانان جهان شده بود. دوست ۲۵ سال پیش حالا دوباره با تربیت پسر رشیدش آرمین قلیچ نیازی دوباره غرور آفرین شده بود.
مردمان کوموش دپه پایتخت معنوی ترکمن صحرا در کنار دیگر مردم ایران به این پدر و پسر می بالد. پدری از جنس سخت کوشی و غیرت و پسری که بر بلندای والیبال جهان غرور را به مردم شهرش هدیه داد. به امید تداوم افتخار آفرین آرمین جان فرزند برومند صحرا.
گزارش: حاجی قربان طریک - گنبد