تغییرات پیاپی و صید بی رویه بازیکن و هزینه های سنگین در تراکتور یک بار دیگر شکستی تلخ به نماینده ما وارد کرد.

در حضور هشتاد هزار تماشاگر مشتاق در ورزشگاه‌ یادگار امام، همه چیز مهیای برد تاریخی تراکتور ایران مقابل الشارجه امارات بود.

چیدمان بد، نداشتن مهاجم کلاسیک و ناهماهنگی مدافعان و هافبکهای تراکتور بد جوری اعصاب و روان هواداران پرشور تبریزی را به هم ریخته بود. از همان ابتدا مشخص بود که الشارجه با مطالعه و طراحی درست مقابل تیم‌ما صف آرایی کرده است.

پرس از جلو با سه مهاجم، به دست گرفتن ابتکار عمل در مرکز زمین و هدف گرفتن عمق دفاع تراکتور، مهم ترین ابزار تیم اماراتی بود. شجاع و آغاسی در قلب دفاع پوشش درستی نداشتند.

شیری در راست و کریم آذر در چپ در تاکتیک تدافعی نقش پر رنگی نداشتند. صفا هادی، قنبری، آلوز و عارف رستمی در مرکز زمین سردرگم و ناهماهنگ بودند.

در این میان‌ پیانیچ هافبک طراح الشارجه و اوسمان کامارا هافبک ۲۰ ساله حریف همه کاره بودند. پاس‌های طلایی این دو، دوندگی و جنگندگی دیگر نفرات اجازه خودنمایی به بازیکنان تراکتور نداد.

در خط حمله حریف اماراتی، کایو مهاجمی مهار نشدنی بود. او در حفظ توپ و حضور موثر در قلب دفاع و تغذیه دو وینگر کناری عملکرد خوبی داشت و گل سوم تیمش را در اوقات اضافی از نقطه پنالتی به ثمر رساند.

در خط حمله تراکتور حسین زاده، گوستاوو و خیمنز شرایط خوبی نداشتند و عمدتا در تاکتیک غلط تیمشان اسیر بودند.

نبود مهاجم تخصصی پاشنه آشیل تیم ما بود. تاوان این همه تغییرات و حضور بی حساب و کتاب بازیکن در خطوط دفاع و هافبک در جام باشگاههای آسیا اساس کار را مختل کرد.

در یک کلام باید گفت: جنس تراکتور در زمین جور نیست. امور دفاعی شکل کاملی ندارد.

در مرکز زمین چهار هافبک حاضر ناهماهنگ هستند و در خط حمله طراحی و زوج سازی را نمی بینیم. در آنسوی میدان تیم الشارجه صاحب طرح و برنامه بود.

آنها به خوبی توپ را در گستره زمین رد و بدل می کردند. کار انتقال از دفاع به فاز هجومی به بهترین شکل صورت می گرفت.

کوزمین اولاریو مربی رومانیایی الشارجه و دستیارانش به خوبی تیم ما را آنالیز کرده بودند. فضای سنگین ورزشگاه و حضور ۸۰ هزار تماشاگر تبریزی هم خللی در روند کار بازیکنان اماراتی وارد نکرده بود.

پیانیچ استادانه تیمش را رهبری می کرد. کایو و کامارا هم دو عنصر تاثیر گذار حریف بودند و هر سه گل تیمشان را به ثمر رساندند.

کامارا با بیست سال سن و زدن دو گل حیاتی بهترین بازیکن میدان بود. در تیم‌ ما آلوز به تنهایی نتوانست عملکرد خوب و موثری داشته باشد و پاس های طلایی اش به در و دیوار خورد.

تنها گل تراکتور در دقیقه 86 با ضربه سر هاشم نژاد به دست آمد و در حالی که همه منتظر گل تساوی بودند، کایو از ضربه پنالتی که از خطای سیامک نعمتی به دست آمد گل سوم الشارجه را به ثمر رساند.

تراکتور با ابن وداع تلخ و دو شکست پیاپی در شروع لیگ، با شرایط بحرانی رو به رو است.

رهایی از این فضای سنگین نیازمند مدیریت درست و تمرینات فشرده است تا بازیکنان به هماهنگی برسند. حضور مهدی عبدی و نادری در ترکیب تیم تا حدی معایب تیم را پوشش خواهد داد.

باید به پاکو خمس اعتماد کرد و جو بی اعتمادی و روانی بازیکنان را مدیریت کرد، تا آب رفته به جوی باز گردد.

نویسنده: احمد میرزاییان