بفرمایید این هم سوژه امروز ما... اما سوژه پردازی ها به هر قیمتی آن هم در جامعه ای که دارای حجب و حیای ذاتی و جغرافیایی است، ارزش پرداختن ندارد اما گاهی باید نوشت.

یکم: گردگیری و جدل لفظی امیرقلعه نوعی و افشین پیروانی در روزهای سکوت و رکود ورزش سوژه ای برای پرداختن شده بود، بالاخره گاهی باید از کاه کوه ساخت، اما عجیب اینکه دو بزرگ و پیشکسوت فوتبال ما که همواره قیافه حق به جانب دارند حسابی از خجالت یکدیگر در آمده اند تا افسوس بخوریم که در ورزش ما چقدر جای دکتر اکرامی و کوزه کنانی ها و ... خالی است. واقعا آقایان! شما که همواره در همه زمینه ها حرف می زنید و اهل نظر و گذر هستید، چگونه اجازه می دهید سوژه رفتارها و گفتارهای بد شوید؟ ما هر دو نفر قلعه نوعی، پیروانی را دوست داریم و دقیقا به همین خاطر است که آزرده می شویم که حباب رویاهای ما با فروپاشیدن اخلاق نسبت به این آقایان ترک بر می دارد پس به هر تدبیری که شده باید آبروی ریخته شده را جمع کنیم. این تاکید به آن یکی دو پیشکسوت هم ربط پیدا می کند که مثل جوان های 17 - 18 ساله عقده های چندین ساله را با کوبیدن خادمان ورزش خالی می کردند.

اگر دو بازیکن یا مربی جوان و شناخته نشده تن به این مسایل بدهند می شود آنان را با الفاظ کم تجربه بودن و یا خودنما شدن توجیه کرد، شما را واقعا کجای دلمان بگذاریم. لطفا دیگر ادامه ندهید. خیلی بد می شود که پای کمیته اخلاق به مواردی باز شود که دو طرف آن الگوهای فنی فوتبال هستند.

دوم: پرسپولیس و استقلال کی به سامان می رسند، واگذاری این دو تشکیلات در حد حرف باقی مانده است و یا وضعیتی که وزارت ورزش دارد، بعید می دانیم اراده ای راستین و تعصی در این باره وجود داشته باشد، اسپانسرها و حمایتگران جرات ورود به پرسپولیس و استقلال را ندارند چون تصمیمات همه آنی و فوری و فوتی است، از مدیران و معاونین وزارت خانه هم که کاری بر نمی آید، بدهکاری پشت بدهکاری همه چیز را در خود غوطه ور ساخته است، آن از برانکو و کالدرون، اینهم از گرانترین نقل و انتقالات فوتبالی یعنی یحیی گل محمدی که برای پرداخت توافقات با باشگاه مبدا به هزار و یک مشکل خورده است، آن وقت دلمان خوش است که استقلال و پرسپولیس را باید به رئال - بارسلونا و ... تبدیل کنیم، به قول همکار خوش ذوقمان حسن امامقلی پرسپولیس - استقلال با این اوضاع و احوال چوکای تالش هم نمی شوند!!