درباره ناکامی تیم ملی والیبال ایران مقابل ژاپن چند نکته را باید تکرار کرد.

نخست اینکه باز هم از ناحیه ی پست دو و چهار آسیب دیدم و چون توپ به دست پاسور نرسید سرعتی زن ها ما از جمله محمد ولی زاده که ستاره ای جدید است از خلق موقعیت های ممتاز بی بهره ماند. در توپ گیری هم خوب عمل نکردیم و بازیکنان به لحاظ روحی و روانی همدل و هماهنگ نشان نداند.

در مسابقات ورزشی آن هم در رشته والیبال 50% موفقیت به عوامل روحی و روانی وابستگی دارد. خالی بودن نیمکت تیم ملی از مهره های خلاق و مبتکر در امر کوچینگ، عطایی را به کلی تنها گذاشته بود.

این درحالی بود که ژاپنی ها سوای ایشیکاوا که بدون تردید مرد اول آسیا و ستاره آبشار زن های جهان مهره های دیگری وجود داشته اند که اگر ابر ستاره نبودند اما در خدمت تیم بودند. ران تاکاهاشی، اونودرا، یاما اوچی، یاما موتو (لیبرو) و پاسوری ریز نقش با قد و قواره ای کوتاه که روی هوا چرخ می زد و یک لیدر واقعی بود.

سکتیا را ما چند سال پیش در مسابقات امید های آسیا در اردبیل دیده بودیم او با این قد کوتاه هم اکنون در لیگ های اروپا پاسوری می کند ولی اینجا متاسفانه برخی بازیکنان غوره نشده برای سرنگونی مربی مویز می شوند!!

خطر قطر در والیبال آسیا

سورپرایز قهرمانی والیبال آسیا تیم ملی قطر بود.

دیگر کهنه شده که بنویسیم که بازیکنان این تیم از ملیت های متفاوت است ولی با نمایشی که آنها در چلنجر کاپ داشته اند و قدرتنمایی که در ارومیه شاهد بودیم باید از این تیم هم واهمه داشته باشیم.

آنها که مدال برنز قهرمانی آسیا با یک مربی آرژانتینی سید کرده اند در بازی های آسیایی بدون تردید روی سکو خواهند بود و چه خوب است که زنگ خطر قطری ها را بشنویم و آگاه باشیم که سوای شرق آسیا از جمله چین که با تیم سوم خود به ارومیه آمده بود تا با تیم اصلی برای بازی های آسیایی آماده شود ما رقیب جدیدی در غرب آسیا را پیش رو خواهیم داشت.

نام هایی چون یوسف، ریمی، بلال، ابراهیم و رنان را به خاطر داشته باشیم کار از این پس واقعا دشوار خواهد بود مگر اینکه تا بازی های آسیایی هانگژو اول تیم را از لحاظ روحی و روانی ترمیم سازیم و دوم اعتماد از دست رفته به مربیان و کادرفنی را بازسازی کنیم.

نویسنده: جمشید حمیدی