یکی از ویژگی های مدیریت در ورزش خودشناسی و رعایت انصاف است.

مدیر اگر منصف باشد هرگز برای ماندن بر روی صندلی های لرزان ریاست به زمین و زمان متوسل نمی شود و اتفاقا این یکی از درد های بزرگ ورزش ایران است که مدیران سفارشی و غیرورزشی به هر طریقی که شده ماندن را صواب می دانند در صورتی که مدیران جوان ما که خود قهرمان ملی بوده اند هرگز برای احراز کرسی های ریاست شان و صداقت خود را زیر سوال نمی برند.

نمونه بارز این مدیران رئیس فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو است، رضوانی سوای اینکه سال ها برتارک تیم ملی واترپلو ایران درخشید و دکتری تربیت بدنی دارد در پایان دهه ی ریاست خود پیشنهاد داده است که وزارت ورزش جای او را به یک مدیر تازه نفس تر بدهد و او خود به عنوان عضو هیات رئیسه فدراسیون کنار مدیر جدید خالصانه یار و یاور او و ورزش شنا باشد.

این از خودگذشتگی و درواقع انصاف ورزشی – اجتماعی در شرایطی است که بسیاری از روسای فدراسیون که با سفارش و باقی قضایا وارد عرصه ی مدیریتی شده اند بعد از 20 سال باوجود شکست های مهمتر حاضر نیستند جای خود را به جوان تحصیلکرده با ایده های مترقیانه بسپارند و هروقت که احساس خطر کنند از مسئولان عالی رتبه گرفته تا فدراسیون جهانی را تحریک می کنند که اگر کنارمان بگذارند تحریم و تعلیق می شویم و دنیا به آخر می رسد!

تا زمانی که به حساب اینگونه فدراسیون ها رسیدگی نشود و وزارت ورزش نقش تماشاگر را داشته باشد افراد مختلف با لطایف الحیل می مانند و به ریاست مورثی خود ادامه می دهند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی