کشتی ایران شب گذشته در بلگراد چشمی گریان داشت.

جایی که حسن یزدانی مغلوب تیلور آمریکایی شد و اشک خیلی ها را درآورد. از آن سوی امیرحسین زارع یل مازندرانی با کسب طلایی چشم نواز به عنوان آقای سنگین وزن جهان تاج گذاری کرد.

این جوان آملی آبروی کشتی ایران شد وگرنه شکست حسن یزدانی هیچ توجیهی ندارد، بگذریم که برخی رسانه های ما با تیتر های عجیب و غریب بار روانی حسن یزدانی را سنگین تر کرده بودند اما به نظر می رسید که کادرفنی کشتی ایران هیچ برنامه ای برای پیروزی یل جویباری نداشت.

اطراف حسن یزدانی پیش از مسابقه پر از آدم های مختلف بود که به بهانه ی عکس یادگاری تمرکز وی را به هم ریخته بودند و یا پوشاندن لباس سنتی ازبک ها پیش از یک پیکار بزرگ چیزی جز بی توجهی به روحیات قهرمان ملی ورزش آن هم پیش از فینال نبود.

درست برعکس امیرحسین زارع که بدون حاشیه همواره در یک گوشه و در سکوت به کار خود ادامه می داد. اشتباهات حسن یزدانی این بود که چندبار مقهور زیرگیری تیلور هوشیار شد و ما با اینکه بزرگان کشتی مانند منصور برزگر، محسن فرحوشی و... را به اردو برده بودیم تا راهنمای حسن یزدانی باشد اما او باز هم همان یزدانی گذشته بود که باز هم یه حریف دو خم داد.

متاسفانه در شرایطی که کشتی گیران بزرگ جهان و قهرمانان المپیک تیم های مختلف جهان را اداره می کردند کادرفنی کشتی بدون داشتن یک مدال افتخار جهانی و آنالیز دقیق از ضعف های تیلور چشم بسته گام به مسلخ گذاشته بودند.

از نگاه تمامی اشخاصی که کشتی ایران را دنبال می کنند پژمان درستکار و همکارانش نمی توانند برآورده کننده خواسته یلان کشتی باشند. شکست آذرپیرا و عدم توجه به انتخاب مبین عظیمی به عنوان جانشین کامران قاسمپور یکی دیگر از نقاط ضعف بود.

عظیمی جوان ارزشمند کردستانی در فینال جوانان جهان حریف قزاقستانی را شکست داده بود و عجیب اینکه همین قزاق در جام اتحادیه جهانی آوای قهرمانی سر داد.

سوال این است که جایگاه مربیانی چون حمید آقاجانی که سوای پیشینه قهرمانی یک تئورسین قوی است کجاست؟ مردی که امسال امیرحسین زارع را پرورش داد. زارع در 23سالگی دو طلای زرین جهانی را برای ورزش ایران به ارمغان آورده بود.

بحث در اینباره فروان است اما در خانه اگر کس است یک حرف بس است....

نویسنده: رضا اسماعیلی