هر چند هم که مدعی باشیم کشتی در خون مردم ما ساری و جاری بوده و این رشته کهن و ملی ریشه در فرهنگ آبا و اجدادی ما دارد، باز یک جای کار کشتی ما می لنگد.

از دریچه علم تمرین و بدنسازی نگاه کنیم کشتی ایران دچار کمبودها و نقاط ضعفی است که نمی شود به سادگی از کنار آنها عبور کرد. در تکنیک و تاکتیک مبارزه نیز منهای امیر حسین زارع (ستاره کشتی ایران در جهانی بلگراد) که سبک و سیاق خود را دارد و از ثانیه های ابتدایی کشتی تا پایان 6 دقیقه مبارزه به حریفان یورش می برد که او را باید استثنا دانست.

‌در سایر اوزان دارای ضعف های مشخصی هستیم که رقبا از آن آگاه شده اند، اما خود سر در گریبان داریم تا مگر روزی از خواب غفلت بیدار شده و هوشمندانه در کشتی حرکت کنیم. منکر کارهای خوب انجام شده در طی 4 سال گذشته نیستیم، اما حیف از این همه پولی که در کشتی خرج می شود و بر مبنای آن نمی توانیم در بزنگاههای حساس کشتی دنیا گلیم خود را سالم از آب بیرون بکشیم .

باید از خود بپرسیم چرا از آمریکایی ها عقب مانده ایم، آمریکایی که کشتی رشته ملی و آیینی آنها نیست، اما امروز به جایگاهی رسیده اند که در حضور ایران از سکوی قهرمانی جهان صعود می کنند و تمام اهداف ما را بر باد می دهند. این است که می گوییم یک جای کار کشتی ایران می لنگد و الا طی این مدت که علیرضا دبیر پول خوبی را به کشتی تزریق کرده و امکانات و تجهیزات استانداردی را برای قهرمانان ملی کشتی ایران فراهم آورده، نتیجه باید به گونه دیگری رقم می خورد.

یک جای کار کشتی می لنگد که در شبی که ما سه فینالیست داریم و آمریکایی ها نیز سه فینالیست، کشتی گیران آمریکایی در هر سه وزن طلا می گیرند و ما تنها به طلای سنگین وزن بسنده می کنیم. جواب پرسش هایی که جلوی عملکرد تیم ملی کشتی آزاد ایران قرار دارد می تواند ما را در المپیک 2024 پاریس، صاحب افتخاراتی بس سترگ کند، مشروط به آنکه صدای منتقدین شنیده شود نه اینکه در رسانه ملی تربیون در اختیار کسانی باشد که مسئولان فدراسیون و کادر فنی تیم ملی را گول می زنند و در جهت خوشامد آنان مطالبی را بر زبان می رانند که از واقعیت های موجود به دور است.

بدیهی است کشتی ما تا از این پیله خودفریبی خارج نشود و خود را از شر مجیز گویان رهایی نبخشد، نمی تواند بر مبنای توان، استعداد و شایستگی های کشتی گیران خود حق خود را از کشتی دنیا بگیرد.

باید بررسی شود که چرا رضا اطری با وجود کسب مدال نقره جهان، امسال برابر کشتی گیر نه چندان مطرح ژاپنی کشتی را بازنده می شود و خیلی زود از گردونه رقابت ها کنار می رود. باید بررسی شود چرا امیر حسین یزدانی در فینال مسخ شده برابر حریف آمریکایی کشتی می گیرد و اشتباهات بچگانه ای را مرتکب می شود. باید یک بار برای همیشه ضعف های حسن یزدانی برابر تیلور امریکایی آسیب شناسی شود. آن هم در شرایطی که همه می دانیم یزدانی در جهان تنها یک حریف دارد و آن هم تیلوری است که سه سال از او بزرگتر است و کل زندگی اش وقف تمرینات کشتی نیست و معطوف به خانواده ، کار و بیزنش اش نیز هست.

و باید بررسی کرد و دید چرا امیرعلی آذرپیرای جوان ،خوب به سروزن نمی رسد و تحلیل رفته و بی نفس مقابل حریف آمریکایی اش ظاهر می شود. حریفی که به لحاظ تکنیک و فن و بند کشتی نصف آذرپیرای ما نیز نبود، اما تنها عامل برتری اش آمادگی بدنی بیشترش بود که البته این مورد بدون استثنا در مورد همه کشتی گیران امریکایی صادق بوده و مشخص است که علم بدنسازی شان جلوتر از ما قرار دارد.

اینها مسایل و موضوعاتی است که باید بررسی و ریشه یابی شود و علیرضا دبیر به عنوان رئیس فدراسیون کشتی نباید نسبت به آنها بی تفاوت بوده و ساده از کنارشان عبور کند. آخر منهای نقدهایی که به کار او داریم، دبیر خون دل زیادی خورده تا کشتی را بدین جا رسانده و حق این است که در جهت نتیجه گیری در المپیک پاریس، حقیقت را فدای مصلحت نکند.

به هر روی از ما گفتن بود و حال این به مسئولان فدراسیون کشتی بر می گردد که چقدر گوش شنوا داشته باشند و از حرف منتقدین روی ترش نکنند. امیدواریم گوش شنوایی باشد.

نویسنده: حجت اله اکبرآبادی