درباره حضور تیم النصر و رونالدو واقعا باید خجل باشیم یا خوشحال از اینکه شوری در فضا سکون زده فوتبال ایران به وجود آمده است؟

بحث فنی و دلایل شکست پرسپولیس را در جای دیگر خواهد دید اما زمین ورزشگاه آزادی آنقدر خجالت آور بود که طعنه گزارشگر تلویزیونی عربستان را در پی داشت. اینکه 40 سال پیش هم چنین زمینی را به یاد ندارد.

بازی در ورزشگاهی که تداعی کننده مزرعه ای که زمین هایش آنقدر قلوه کن و پر از دست انداز نبودند، زمینی که فوق ستاره جهان رونالدو را هم به مرز آسیب رساند، با این همه دیوار تیم پرستاره عربستان دست آورد هایی هم داشت اینکه رونالدو که همه دنیا را گردیده است! از مردم ایران و خاطراتی که برای وی رقم زده اند را فراموش نشدنی می دانند.

فوتبال زبان بین المللی است و همانگونه که در یادداشت دیروز نوشته ایم اسطوره ها نیز حد مرز جغرافیایی ندارند. رونالدو را در تمام دنیا می شناسند و بهتر از همه جا ایران و فوق ستاره های ورزش ما مانند علی دایی نیز شهره جهانی است. این را مسئولان ورزشی و سیاسی ما باید بیشتر درک کنند و به بهانه های واهی فوتبال و ستارگان ورزش را مورد طعنه قرار ندهند.

همانطور که سفیر ایران در عربستان نوشت: بازی دو کشور در تهران صحنه نمایش برادری و دوستی بین دو ملت بود و از نگاه ما حضور رونالدو بهانه ای بیشتر برای ارادتمندی و پیوند جوانان ایران و جوانان عربستان سعودی به وجود آورده بود.

این است خاصیت فوتبال، اگر خواهان حضور در عرصه های جهانی هستیم فوتبال می تواند بهترین زمینه دیپلماسی نوین باشد.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی