ایراد بزرگ ورزش ما این است که خیلی زود آب ها از آسیاب می افتد، پیروزی ها در هیاهو فراموش می شود و شکست ها، ناکامی ها و نواقص از یاد ها می روند درصورتی که درس هایی که از هر رویداد می آموزیم باید چراغ راه آینده باشد.

همه روش کشتی گرفتن یزدانی را می دانند که یزدانی دست چپ را زیر کتف حریف می اندازد و با دست راست پای چپ حریف را می گیرد و با بهم خوددن تعادل حریف و یا خاک شدن به امتیاز می رسد.

خب حالا اگر دست چپ زیر کتف رفت ولی با دست راست نتواند به پا برسد چه می شود؟ هیچی، به پوئن نمی رسی، در فیلم منتشر شده درباره عملکرد یزدانی مقابل تیلور مشاهده کردیم وقتی دست حریف به زیر کتف تیلور رفت، تیلور بلافاصله به پهلو شده و پای چپش را از دست حسن دور کرد، به دور از تعصب این واکنش تیلور خیلی عالی بود.

متاسفانه علی رغم توانایی بالای حسن، توی چند مسابقه گذشته آنالیز درستی از طرف کادرفنی روی تیلور انجام نشده و علاوه بر اون هیچ پلن B هم برای امتیاز گیری در نظر گرفته نشود، ضعفی که اگر جبران نشود در المپیک پاریس بیشتر از همیشه خودش را نشان خواهد داد.

بدون تردید همانگونه که نمایندگان البرز ورزشی در جریان مسابقات اتحادیه جهانی کشتی در بلگراد به هنگام اشاره کرده بودند باید درباره آنالیز کشتی گیران ایرانی قبل و بعد از مسابقه و در حین پیکار ها تجدید نظر کرد و راه و روشی را که نواقص موجود فنی و فردی کشتی گیران برطرف سازند در پیش بگیریم.

خوشبختانه خود علیرضا دبیر به این واقعیت توجه دارد و وظیفه ما اما این است که با بازتاب مجدد قضایا اجازه ندهیم اشتباهات تکرار شود.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی