رضا علیپور بعد ازکسب مدال طلا گلایه هایی را مطرح کرد. قهرمانان را نباید رها و امکانات اولیه را از آنها دریغ کرد!
ورزشکار شایسته ما در سنگنوردی کاری بزرگ صورت داد و با غلبه بر رقبای آماده به مدال طلا چنگ انداخت. او با محدودیت تمام و با بی وفایی محض بر سکوی اول آسیا ایستاد.
تاسف بار است وقتی می بینیم بعضی ها هیچ کاری برای ورزشکاران انجام نمی دهند، اما در مسابقات رسمی همواره پای پلکان هواپیما هستند. رضا علیپور را خیلی ها فراموش کرده بودند اما این دلاور شایسته ما بار دیگر بر بلندای آسیا ایستاد و برای نارفیقان خط و نشان کشید.
پیش از این هم لطف الله نسب و برادران عالمیان گلایه هایی در تنیس روی میز را عنوان کرده بودند.
متاسفانه بعضی از مشاوران همیشه در سفر از اعزام یک مربی دیگر دریغ کرده بودند. در دو دیدار همزمان تنیسورهای ما لطف الله نسب نتوانست هر دو میز را راهبری کند.
حسن تفتیان دونده صد متر ما هم گفت من مدت ها تنهایی تمرین کردم (در مسابقات بجای مربی من مسئولان فدراسیون به هانگژو آمدند).
متاسفانه این رویه همیشه در فدراسیون‌ها و کمیته المپیک مشاهده می شود.
معلوم نیست کمیته های تخصصی و برگزاری جلسات متعدد را برای اعزام ها چه کسانی مدیریت و چه نفراتی این مشاوره های غلط را دیکته می کنند؟ انتظار می رود در بازگشت ورزشکاران از هانگژو به این ابهامات پاسخ داده شود؟
نویسنده: احمد میرزاییان