چه بخواهیم چه نخواهیم فوتبال ورزشی سیاسی است و سیاست بین المللی هم متاسفانه ورزشی!

بنابراین شعار جدایی سیاست از ورزش در حد همان شعار باقی مانده است و تاسف آور اینکه در این آوردگاه آنچه رنگ می بازد اخلاق است.

درصورتی که رعایت اخلاق و گسترش اصول اخلاقی مورد تاکید همه ی ادیان بوده و از نظر اصول دموکراسی نیز امری پذیرفته است. اما دریغا که کشور های منطقه بیشتر از همه ی نقاط دنیا به این مسائل گمان می زنند.

حال اینکه از نگاه فرهنگی – اجتماعی توپ می تواند عامل وحدت ملل باشد اما وقتی که با توپ و گلوله اشتباه گرفته می شود وحدت و دوستی رنگ می بازد.

درباره فوتبال نکات و مسائل زیادی وجود دارد ولی اکنون که بیش از همیشه اهمیت خود را بروز داده است باید پرسید ما کجاییم و چه می کنیم؟ وقتی مسابقات فوتبال امید ها را که نگاه می کنیم متاثر می شویم که در بند تیم یک کشور کوچک به نام هنگ کنگ توقف می کنیم آن وقت بازیکن 30 و چند ساله ما به خاطر گل زدن به یک کشور میکروسکوپی گیتار می نوازد.

فوتبال ما بیش از همه به مقابل بی فرهنگی ها رنگ می بازد، چه کسانی مسئول امور فرهنگی فدراسیون های ما هستند؟ می دانیم که اوضاع کلی فدراسیون های ورزشی ما بسیار دردآور است اما فوتبال باید تافته ای جدا بافته باشد به همین دلیل به وزیر جدید ورزش پیشنهاد می کنیم اول از همه نظارت و بررسی اوضاع جاریه در این فدراسیون و در کل فوتبال کشور را مورد بررسی های کارشناسانه و حتی نقادانه قرار دهد.

با این اوضاع ورزش ایران به سامان نمی رسد و باشگاه هایی که از اصل و اساس رسالت خود دور شده اند و هیچ کمکی به فوتبال ملی و آرمان های مردم کشورمان نمی کنند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی