تیم ملی والیبال در مصاف با ایتالیا نیز شکست خورد. باختی که از قبل قابل پیش بینی بود و عجیب اینکه در بدترین روز لاجوردین پوشان ما نتوانستیم حتی یک ست از شاگردان دی جورجی بگیریم.
آنها سرویس های زیادی خراب کردند و در دریافت نیز عملکرد خوبی نداشتند ولی هرگاه که کار گره می خورد بازی ساز بزرگی به نام جیانلی را به میدان فرا می خواندند و او گره گشا می شد.
انصافا تیم ایران نیز با جوانانی چون مبین نصری، صابر کاظمی و جواد کریمی ایستادگی خوبی در مواجهه با ایتالیا داشتند و محمد ولی زاده مانند همیشه خوب بود مهدی جلوه تلاش زیادی برای جلوه گری کرده بود اما ایتالیایی ها جوانی به نام رینالدی را به پرواز در می آرودند و او با بال های کبوتری اش توپ ها را نشانه می گرفت.
پرسش اینجا است لژیونر های والیبال ما که سابقه های بیشتری از جوان به نسبت گمنامی چون رینالدی دارند چه کرده اند؟
در این مقوله بحث فنی تک تک بازیکنان نیست چون اعتقاد داریم اگر خوب بازی کنیم شاید بتوانیم کوبا را شکست دهیم اما با یک گل بهار نمی شود، والیبال ما در حال حاضر مانند زورق شکسته در دریای متلاطم متن و حاشیه دست و پا می زند و هیچکس به فکر این ورزش نیست و یا اینکه نمی خواهد کاری برای والیبال محبوب مردم انجام دهد.
عاقلانه تر این بوود که سرمربی تیم ملی بعد از جام ملت ها استعفا دهد اما وقتی که ادامه داد بدترین زمان را برای کنارگیری انتخاب کرد و عجیب اینکه فدراسیون والیبال شوک واردن کردن را هم به تیم ملی نمی داند.
آقایانی که خوب سخن می گویند و همیشه مدعی جمع و جور کردن قضایا هستند دیگر دست از سخنرانی برداشته اند و تنی چند هم مانند همیشه با بزرگنمایی دنبال رد گم کردن هستند، تا کی می خواهیم رخ ماه واقعیت را گل اندود کنیم؟
به هرروی دو بازی دیگر هم باقی مانده است کوبا و برزیل، هر دو تیم دیگر آن قدرت برتر حوزه کارائیب و آمریکای لاتین نیستند ولی ما باید به فکر سر و سامان بخشیدن به والیبال ایران به ویژه تیم ملی باشیم.
نویسنده: جمشید حمیدی
