هنوز که هنوزه نمی توان شکست تلخ و غیر باور مقابل هنگ‌کنگ و سرنوشت محتوم امیدها را هضم کرد .

شکست های سریالی تیم امید سالها و دهه هاست که روی نوار استمرار حرکت می کند ولی ناکامی برابر تیمی مثل هنگ کنگ را تحت هیچ شرایطی نمیتوان هضم کرد.

اما در شگفتیم که چرا آقای عنایتی بجای عذر خواهی طلبکار هم شده و حرف هایی بر زبان می آورد که شاخ دار است و عجیب .

منصوریان، خاکپور، مایلی کهن، استیلی، غلام‌ پیروانی، حسن حبیبی و... هم نتوانستند جلال و جبروت لازم را  برای امیدها رقم بزنند اما این چنین ادا و اطوار درنیاوردند.

ناگفته پیداست که در حقارت اخیر تیم امید فقط عنایتی مقصر نبود و خیلی از عوامل در این درجا زدن سهیم بودند اما اینکه آقا رضا، شکست را نمی پذیرد و دبه در می آورد، دود این ندانم کاری بیش از هر چیز به چشمان خودش خواهد رفت.

مثل اینکه ایشان توقع دارد از زمین به آسمان ببارد و ما از او عذر بخواهیم‌ که چرا ساز تیمش ناکوک‌ بود و‌‌ ...

باور ما و خیلی ها این است که عنایتی هم قربانی بی کفایتی دیگران شد و‌ کاش این مربی جوان به جای فرار از واقعیت، نقدپذیری پیشه می کرد و ناکارایی ها را با جان و دل می پذیرفت.

آقای عنایتی، ما از شکست مقابل تیم «صفر امتیازی» هنگ کنگ‌ از خجالت آب شدیم ولی از اینکه کک شما نگزید و در فرودگاه قصه حسین کرد شبستری را تعریف کردید، هاج و واج ماندیم .

نویسنده: رضا میرزاییان