آب اگر راکد بماندچهره اش افسرده خواهد گشت و بوی گند می گیرد.
در ملال ابگیرش غنچه لبخند می میرید
اهوان عشق از اب گل الودش نمی نوشند.
بدون مقدمه والیبال ایران به هوای نازه نیازد دارد، با پوزش خواهی های تصنعی نیز مشکلی حل نمی شود و برای رد گم کردن هم از عناوین نوجوانان و جوانان نگوییم که اینان هم مانند نسلی که قهرمان نو جوانان و جوانان شده بودند دست پروده مربیانی هستند که مانند برخی وکلای تسخیری فدراسیون برای ماندن به هر دستگیره ای اویزان می شوند.
والیبال ایران پر از استعداد است، قد بلند، قواره های شکیل و قدرت پرش بی مانند که مانند چنار که پرورششان می دهند می رویند.
بهره گرفتن از این نعمت لایزال افکار ملی اندیش و ایراندوست و برنامه ریز می خواهد ولی مگر فرصت طلبان می گذارند؟
لطمه ای که والیبال از اینگونه میزان الحراره ها خورده کمتر از غیر والببالی ها سفارشی نیست در حقیقت در و تخته با هم جور شده اند!
چنگ‌زدن به صورت همدیگر
اینکه‌چه مصیبتی بر والیبال ما در یکی دوسال اخیر گذشت انکه نمی داند خواجه حا فظ شیرازی است ولی سن و سالی از ما گذشته و تجربیات ایجاب می کند منطقی بنویسیم و احساساتی حرف نزنیم،حرفها و نقد های که در دو سه جلسه کمیته فنی مطرح کرده بودیم همه ضبط شده اند و حالا اگر روابط عمومی فدراسیون گزینشی و مصلحتی محتوی ان را ارایه داده است دیگر مثل روز روشن است.
حالا پیشنهاد می کنیم دوستانی که فکر می کنند چون نبودند یک جای کار عیب پیدا کرده است استین همت بالا بزنند کما اینکه از کمیته فنی والیبال بانوان که خوشبختانه در جلساتش نبودیم میز طرفی بسته نشد.
اشکال از رییس فدراسیون است که اعتقاد به خانواده والیبال ندارد و تیم تفکر نیز محصول حضور ادمهای این الوقتی است که بدای یک سفر؛یک داوری یک ناطری همه چیز را می بازند و تعهدی نسبت به والیبال مملکت ندارند
چون دوست دشمن شود به کجا شکایت بریم؟
نویسنده: جمشید حمیدی