هیچ فکر کرده اید علت بزرگی و محبوبیت در کشتی چیست، چه در عرصه قهرمانی و مدیریتی؟
به طور یقین تاریخ کشتی ایران پر است از قهرمانان و مدیرانی که چه در عرصه مدال آوری پیشرو بوده اند و چه در عرصه مدیریتی بانی انجام کارهای خوبی شده اند اما همه اینها به ماندگاری و محبوبیت ختم نشده است، می پرسید چرا؟
چرایی اش را باید در این نکته جست و جو کرد که کشتی ایران از یک ویژگی خاص برخوردار است که شاید سایر رشته ها از آن بی بهره باشند.
این ویژگی نیز بر می گردد به مردمی بودن کشتی و اینکه این رشته کهن ریشه در فرهنگ ملی ما ایرانیان دارد. به طور طبیعی پیش از آنکه یک قهرمان را با مدال هایش بشناسند، او را با وجه مردمی بودن و در خدمت مردم کشورش بودن می شناسند .
مدیریت کشتی نیز خارج از این حیطه و مزیت نیست و رئیس فدراسیون کشتی و اصولا هر مسئولی که در این رشته دستی بر آتش دارد باید از خصیصه مردمی بودن برخوردار باشد. مردمی به این معنا که برای انجام کارش به دیگران فخر نفروشد و منت سر آنان نگذارد. به مردم احترام بگذارد و ادبیات کلامی و گفتارش متین باشد و در کردار نیز الگویی واقعی باشد.
الگویی که کرامت انسان ها را در هر مقام و جایگاهی پاس می دارد و برایش مسئول با یک فرد عادی فرقی نمی کند. به عبارتی همان احترامی را که برای مسئولان قائل است برای مردم کوچه و بازار نیز قائل بوده و در انجام امور خیر و دستگیری از نیازمندان پیشرو است .
در اینجا نمی خواهم به جهان پهلوان تختی اشاره کنم که اصولا او جاودانه و همیشگی است، بلکه می خواهم از کسی یاد کنم که همه او را می شناسیم و به نیکی نیز از وی یاد می کنیم .
حاج محمد رضا طالقانی
فردی که صادق، بی ریا و بی منت در امور خیر پیشقدم شده و هر جا بحث خدمت به مردم مطرح بوده، اولین نفری بوده که پا پیش گذاشته است. همیشه نیز کلامی نیک داشته و از همه به خوبی و احترام یاد کرده است .
طالقانی با اینکه امروز پست و مقامی ندارد، اما هر جا که پا می گذارد و اسمش به میان می آید ، همه نام و مقدمش را گرامی می دارند .
بدون شک چنین افرادی مثل طالقانی و امثال او که در جامعه ورزش و کشتی نیز کم نیستند، باید الگوی رفتاری مسئولانی باشند که سفت و سخت به صندلی مدیریتی به هر قیمت چسبیده اند و چنین می اندیشند که درب همیشه برایشان بر یک پاشنه می چرخد.
چنین مدیرانی هر چند نیز که بانی انجام امور مثبتی باشند، اما چون در دل مردم جای ندارند و وجه مردمی بودن را در خود تقویت نکرده اند، جایگاه قابل قبولی در جامعه ندارند .
چنین مدیرانی با علم به اینکه برای همیشه به صندلی مدیریتی وصل نیستند، باید ضمن تجدید نظر در نوع رفتار، گفتار و سلوک خود، وجه مردمی را در خود تقویت کنند و در همه حال در خدمت مردم باشند که هیچ عبادتی بالاتر از خدمت به آنان نیست.
نویسنده: محمد انصاری – کارشناس کشتی