با پایان یافتن بازیهای آسیایی هانگژو باید با درایت و تانی عملکرد تک تک رشته های اعزامی را در کمیته های تخصصی زیر ذره بین برد و از فردا برای دوره بعد طراحی و برنامه ریزی کرد.
قسمت اول:
درطلیعه بحث باید به یک نکته کلیدی اشاره داشت. اینکه با امکانات سخت افزاری و نرم افزاری و استراتژی فعلی و بودجه های نازل کنونی نمی توان با کشورهای رقیب رقابت‌پایاپای داشت.
لازم است دولت و مجلس نگاه دسته اولی به ورزش داشته باشند و در قانون بودجه وبرنامه هفتم توسعه - ورزش- را در اولویت قرار دهند.
شاید لازم باشد مباحث مهم و اولویت های مورد نیاز ورزشکاران و رشته های خاص در شورای عالی ورزش با حضور ریاست جمهوری مطرح و روسای ارشد کشور هم در جریان قرار بگیرند. با این اقدام می توان موانع پیش روی ورزشکاران را شناسایی کرد و تصمیمات عاجل گرفت.
در کوران مسابقات به عینه دیدیم در روزهای ابتدایی که مدال‌های کاروان ایران کم بود، تا چه حد روحیه جوانان و مردم عامی که رقابت‌ها را تعقیب می کردند پایین بود. اما در روزهای پایانی که مدال‌های طلای بیشتری به دست آمد و در جدول رده بندی کاروان ما تا رده هفتم صعود کرد به فوریت نشاط و شادابی را در سطح شهر و چهره مردم دیدیم.
از طرفی این پیروزی ها قدرت و توانایی های جوانان‌ما را در سطوح بین‌المللی نشان‌می دهد.
بنابراین در شرایط فعلی به شدت نیازمند ارتقا مسائل روحی و روانی در جامعه به ویژه در میان نسل نوجوان و جوان هستیم.
این امید آفرینی را هیچ جایی بهتر از ورزش از جمله مراودات بین المللی نمی توان یافت.
نمونه بارز این کاهلی و عدم برنامه ریزی درست را در شکست های زنجیره ای تیم والیبال در عرصه رقابت‌های کسب المپیک دیدیم.
والیبال که روزی مسابقاتش مایه غرور و افتخار بود. امروز شکست هایش با مکدر و دلزدگی عامه مردم مواجه شده است و...
توفیق کاروان در ابعاد فرهنگی
برای ورود به بحث کلی در باره عملکرد کاروان اعزامی باید تاکید کرد، کاروان اعزامی در ابعاد فرهنگی و جنبه های اجتماعی ،گروهی متحد و صمیمی بود.
ورزشکاران ما در تمامی میادین روح جوانمردی و اخلاق حسنه را نشان دادند.
نامگذاری کاروان به نام شهید حججی و همراهی پدر بزرگوار ایشان را باید یک اقدام پسندیده قلمداد کرد.
در موضوع پرچمداری کاروان اعزامی لازم است تمامی ابعاد و جوانب فرهنگی و ورزشی را مد نظر قرار داد و با دقت و ظرافت بیشتری این گزینه را نهایی کرد.
در این دوره از جمع بانوان، این افتخار نصیب ناهید کیانی ورزشکار رشته تکواندو شد که مدال طلای جهانی گرفته بود و بهترین فرد برای گرفتن سهمیه المپیک بود.
از جمع ورزشکاران مرد، گزینه مورد نظر جواد فروغی بود که در دوره گذشته مدال طلای المپیک در رشته تیراندازی گرفته بود.
ضمن احترام و قدر شناسی از زحمات و تلاشهای این ورزشکار تیرانداز و با اخلاق یاد آور می شویم چنانچه کسب مدال برای مسئولان و گزینش کنندگان مطرح است باید دقیقا بررسی شود که از جمع ورزشکاران اعزامی چه نفراتی بیشترین مدال وافتخار را برای کشور کسب کرده اند.
از طرفی باید این انتخاب مورد پذیرش و تایید دیگر ورزشکاران هم باشد واسباب گلایه نشود و... شاید بهتر بود این بار محسن محمد سیفی، یا احسان حدادی پرچمدار باشند.
سیفی سه مدال طلای پیاپی بازیهای آسیایی را کسب کرده بود و در مسابقات جهانی بیش از ده‌ها مدال طلا داشت. محمد سیفی کاپیتان رشته ووشو بود و این بار علیرغم شایستگی به مدال نقره رسید.
احسان حدادی هم چهار مدال طلای پیاپی بازیهای آسیایی را در پرتاب دیسک کسب کرده بودو در زمره پرافتخارترین ورزشکاران قاره بود.و...
نزول در جدول و لزوم توجه به ورزش بانوان
از حیث کسب مدال جا دارد به این نکته اشاره کنیم که کاروان‌ما در بازیهای ۲۰۱۰ گوانجو چین با‌بیست مدال طلا رتبه چهارم را بدست آورد.
چهار سال بعد در اینچئون کره با ۲۱ طلا پنجم شدیم. (در این دو دوره به عنوان نماینده مجله دنیای ورزش در مسابقات حضور داشتم).
در جاکارتا ۲۰۱۸ مجددا با بیست طلا ششم شدیم. این بار در هانگژو که با تصمیم مسئولان کاروان کیفی به مسابقات اعزام کردیم ، با ۱۳ مدال طلا در جای هفتم ایستادیم.
اگر در این دوره، ما قدری دیر به فراست افتادیم و در سطح نازلی به تدارک ورزشکاران رشته های مختلف پرداختیم، اما در هانگژو پیشرفت هند، ازبکستان، چین، تایپه، تایلند را به وضوح دیدیم.
در گوانگجو و اینچئون توجه خاص هندی ها به رشته تیراندازی را مشاهده کردم و در نوشته های بعد از سفر به وضوح گفتم هندی ها رقیب سر سخت کره و ژاپن در ادوار بعدی خواهند بود.
هند در تیراندازی هشت مدال طلا گرفت. ازب کها در جودو و قایقرانی و بوکس پیشرفت خوبی داشتند و ما در تیراندازی در جا زدیم.
شرقی ها نیمی از مدال‌های طلای خود را با بانوانشان درو کردند. بانوان ورزشکار هند و ازبک و قزاق در هانگژو بی نظیر بودند.
ما در این زمینه توفیق چندانی نداریم و باید در رشته هایی خاص از جمله در تیراندازی، تیر و کمان، تکواندو، کاراته، شطرنج، قایقرانی، دوومیدانی و دوچرخه سواری و اسکیت و... نگاه دقیقتری به ورزش بانوان داشته باشیم.
فوتبال و ناکامی مجدد
در مباحث مدیریتی و تصمیم گیری و تصمیم سازی نیاز است تا کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش هماهنگی و انسجام بیشتری داشته باشند.
برای مثال در رشته فوتبال باید مشخص کنیم که متولی تیم امید کیست؟ سال های متمادی است مناقشه بر سر اداره تیم امید باعث ناکامی رشته فوتبال شده است. این بار هم زمان را از دست دادیم و نوع انتخاب مربی، سرپرست و حتی مدیر رسانه و بازیکن دارای ایراد اساسی بود.
وقتی فرقانی سرپرست تیم امید عملکرد گروه راافتضاح تلقی کرده ما باید چه برداشتی از تیم‌امید داشته باشیم؟
ورزشکارانی که مربی نداشتند!
موضوع مهم بعدی کاهش نفرات اعزامی از مجموعه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است. حالا که با تنگناهای اقتصادی و گرانی سفر رو به رو هستیم باید نگاه دقیقتری به ورزشکاران و مربیان داشته باشیم.
پسندیده نیست افرادی را به عنوان توریست و سفارشی به بازی‌ها اعزام کنیم، اما شطرنج بازان ما مربی نداشته باشند، یا در تنیس روی میز از اعزام مربی دریغ کنیم و در کوران مسابقات در دو میز همزمان مربی نداشته باشیم و...!
مانند گذشته اثر گذاری کشتی در کسب مدال طلا نمود بیشتری داشت.
اما همه باور داریم که توجه مسئولان ورزش به این رشته مدال آور در سطح قابل قبولی نبود.
مناقشه معاون ورزش قهرمانی با رئیس فدراسیون کشتی را از یاد نبرده ایم!
در تکواندو و تیراندازی و وزنه برداری برای کسب مدال استعداد فراوانی داریم، اما با توجه به درجه اهمیت آنها بودجه لازم را به این رشته ها اختصاص نمی دهیم. نداشتن فشنگ و ساچمه برای ورزشکارانی که لیاقت کسب مدال را دارند تاسف آور است و ناپسند!
وزنه برداری با حضور سجاد انوشیروانی، بهداد سلیمی و کورش باقری دوره گذار را طی می کند.
توجه به جوان‌ها و سرمایه گذاری در این رشته قطعا اًثار بلند مدت دارد و کشور را از حیث کسب مدال بیمه می کند.
از تکواندو توقع بیشتری داشتیم، اما ظرفیت و پتانسیل ورزشکاران جوان این رشته بالا است.
فعال کردن رشته های پرمدال
در دوومیدانی، شنا و قایقرانی که بیشترین مدال توزیع می شود، سهم ما نا چیز است و محدود!
رشته دوومیدانی را باید به مدارس و آموزشگاهها ببریم.
مهندس هاشمی که حالا سکاندار ورزش کشور شده اند، سالها در آموزش و پرورش و در حوزه تربیت بدنی این وزارتخانه مدیریت کرده است. باید ورزش مدارس و دانشگاه‌ها را فعال کنیم.
در اسکیت و شطرنج مدال‌های با ارزش ورزشکاران ما حکم الماس دارد. این مدال‌ها باید ما را از خواب بیدار کندو ظرفیت ورزشکاران این رشته را مغتنم بشماریم و به آنها اعتماد کنیم.
اگر گفته می شود سوار کاری ورزش گرانی است. اما چرا در شطرنج به جوان‌ها اعتماد نمی کنیم.
اسکیت را باید در پارک‌ها اشاعه داد و با مدیریت و راهبری درست ورزشکاران را به مراحل بالاتر رساند.
خانه تکانی در مدیریت ورزش
در کنار این مسائل مهم و راستی آزمایی در ورزش باید تکلیف وزارتخانه‌هایی که با سرپرست اداره می شوند روشن و یکسره کرد. وزارت ورزش نیاز به خانه تکانی جدی از صدر تا ذیل دارد.
تعلل و محافظه کاری را باید کنار گذاشت و افراد مجرب و کاردان را در راس تصمیم گیری های کلان ورزش به کار گرفت. همه بر ابن باوریم که کیومرث هاشمی مصمم و با اراده است. وی حالا که مسابقات آسیایی پابان یافته باید تحولی جدی در مدیریت ورزش ایجاد کند وگرنه به سرنوشت سجادی دچار خواهد شد و...
در قسمت بعدی از منظر دیگری به عملکرد ورزشکاران و کاروان اعزامی می پردازیم و موضوعات دیگری را زیر ذره بین خواهیم برد.
نویسنده: احمد میرزاییان
