حضور مدیران متخصص و مجرب و پا به کار در عرصه ورزش را باید تقویت کرد و با افرادی که به مدیریت کلان ورزش تحمیل شده اند،برخورد جدی داشت!
در شماره گذشته عملکرد برخی از رشته ها و فدراسیونهای حاضر در هانگژو را مورد بررسی قرار دادیم.در این زمینه تصمیمات وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم خالی از اشکال نبود.
برخی ملاحظات و محافظه کاری ها و دخالت افراد خارج از حوزه ورزش باعث شد تا برخی از رشته ها از لیست حضور در هانگژو خارج شوند.
از سویی دیگر ورزشکارانی که شایسته بودند و توان خوبی هم داشتند به دلیل مدیریت غلط گذشته از بروز توانایی هایشان محروم شدند!
گلایه‌های ورزشکاران را باید شنید
در دوومیدانی که رشته مادر است، اگر دو مدال طلا و نقره در پرتاب دیسک به دست نمی آمد، دست ما خالی تر از ادوار گذشته بود.
مسئولی که پرداخت حقوق ماهیانه به حسن تفتیان را به رخ می کشد و به آن فخر می فروشد باید جوابگوی عملکرد ضعیف خود در این رشته باشد.
حرف ورزشکار را باید شنید.تفتیان از نداشتن مربی گلایه مند بود، اما رئیس فدراسیون در مصاحبه اخیر خود به در و دیوار زد و گفت: ما به تفتیان حقوق ماهیانه دادیم! ( اگر به ورزشکار ملی حقوق ناچیز و چند ماهه هم نمی دادید الان حرفی برای گفتن نداشتید و نیرویی اضافی در فدراسیون بودید).
در ژیمناستیک پنج سال آزگار درگیر ریاست این فدراسیون بودیم. ورزشکاران این رشته چوب بی مبالاتی و مجادلات درازمدت را خوردند و محرومیت کشیدند.
مدال نقره الفتی و شایستگی او در مصاف با قدرت‌های جهانی ژیمناستیک ارزش الماس داشت و تلنگری به مسئولان بود تا از مرافعه و مجادله های خسته کننده اجتناب کنند.
در اسکیت یک دنیا استعداد داریم، اما مدیریت کلان این رشته خالی از اشکال نیست. خود محوری و دوری از کارهای جمعی از اشکالات اساسی در مدیریت این رشته است.
در دوچرخه سواری عقبگرد و سیر نزولی داریم. کمبود امکانات، بودجه نازل و مدیریت ناکار آمد بد جوری دوچرخه سواری ما را تهدید می کند.در این‌میان بانویی مصمم و با اراده وارد میدان شد و با مدال برنز خود جواب این ناملایمات را داد.
مدال خانم پرتو آذر در رشته کوهستان را چه کسی باور داشت؟
کارنامه ضعیف در رشته های تیمی
در رشته های تیمی رفته رفته به قهقرا می رویم. فوتبال سرآمد این سو مدیریت و بی مبالاتی است.
فدراسیون فوتبال با تیم امید مانند بچه های سرراهی برخورد می کند. کمیته ملی المپیک هم با تصمیمات غلط و با مسامحه کاری به این رشته پایه ضربه‌وارد می کند.
بیش از پنجاه سال این دو نهاد راهی غلط می پیمایند، اما هیچگاه از مسیر گذشته به صراط مستقیم بر نمی گردند! در بسکتبال دوران افول را طی می کنیم و به تغییرات بنیادین نیاز داریم. ضروری است باشگاهها کار زیر بنایی و استعداد یابی را جدی بگیرند.
والیبال اگر چه مدال طلا به دست آورد، اما همگان می دانند که اگر ژاپن، چین و قطر با تمام توان در میدان حاضر می شدند این مقام به دست نمی آمد.
در واقع توان رو به افول و نزول والیبال ما در برزیل به نمایش در آمد و شکست های پیاپی در رقابت‌های کسب سهمیه المپیک روح و روان علاقمندان را آزرد.
باید تکلیف مدیریت این رشته را یکسره و با داورزنی خداحافظی کرد.
در هندبال بی جهت توقع علاقمندان را بالا بردیم. باخت های پیاپی نشان داد که از هندبال آسیا عقب مانده ایم.
در کبدی آقایان تا یک قدمی مدال طلا پیش رفتیم، اما هندی ها با رندی و جرزنی و دخالت آشکار در کار داوران و ناظران از باخت یک‌پیروزی بی ارزش و پرحرف و حدیث ساختند.
در کبدی بانوان توان و قدرت قبلی را ندیدیم. تحول و بازنگری در مدیریت فنی این رشته را باید در اولویت قرار داد و دلایل شکست از چین تایپه را بررسی کرد.
در واترپلو حرکت رو به جلو داریم، اما کماکان با ژاپن و چین فاصله زیادی داریم. در رشته های انفرادی و دو و سه نفره هم باید برای کسب مدال برنامه و طرح جامع داشته باشیم.
افت فاحش در تیراندازی
در تیراندازی با اعزام یک گروه ۱۶ نفره فقط یک مدال برنز بدست آوردیم.
در گذشته نجمه خدمتی، الهه احمدی، نرجس امامقلی نژاد و دیگران مدالهای طلا، نقره و برنز متعددی برای کشور به ارمغان آوردند.
افول فاحش این رشته را باید در کمیته های تخصصی بررسی کرد و به جواب قانع کننده ای رسید.
در وزنه برداری با ورود سجاد انوشیروانی به عرصه مدیریت و کمکهای بهداد سلیمی و کورش باقری انتظار کسب مدالهای رنگارنگی داشتیم.
تک مدال نقره داودی در سنگین وزن ره آورد نازل از این پیکارها بود.
رکوردهای ضعیف وزنه برداران و دلایل آسیب دیدگی های مکرر در اوزان مختلف را باید پاسخ داد.
این دوره گذار نیازمند حمایت و هدایت اصولی است، تا وزنه برداری مجددا احیا شود.
همانطور که در مطلب قبلی اشاره داشتم برای حضور موفق در المپیک و بازی‌های آسیایی بعدی باید نگاه به ورزش قهرمانی را تغییر داد.
کمکهای جنبی از طریق دولت و مجلس
در مباحث مالی فدراسیونها باید قبول کرد در دوران تحریم با محدودیت هایی روبرو هستیم.
با این دست فرمان نمی توانیم تحولی در رشته های ورزشی و مدال آور ایجاد کنیم،اما با برخی قوانین و مصوبات از طریق دولت و مجلس می توان کمک حال وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بود.
برای مثال مجوزی که برای ورود خودروهای لاکچری به فوتبالیست‌ها دادیم، لازم است این مجوز به فدراسیونهای مدال آور هم داده شود که از هر جهت مستحق این کمک هستند.
مابه التفاوت ارزش ورود یک خودروی لاکچری بدون دریافت گمرکی و فروش آن در ماه گذشته معادل ۲۴ میلیارد تومان برآورد شد.
چه اشکال دارد، به چند رشته اصلی مجوز ورود دو یا سه خودرو به فدراسیونها داده شود تا بدرستی ورزشکارانشان را اداره و مدیریت کنند.
در بحث کمکه ای جنبی از طریق مجلس و دولت هم‌می توان قوانین موثری وضع کرد.
نگاه دقیق به ورزش در برنامه هفتم توسعه
در برنامه ششم توسعه مقرر شده بود بخشی از مالیات بر ارزش افزوده به چند رشته اختصاص یابد.
در برنامه هفتم این مصوبه مراعی ماند. بعد از آنکه برخی از کارشناسان و اهالی رسانه به لغو این‌مصوبه ایراد گرفتند، گفته شد که این‌موضوع در برنامه دیده خواهد شد و حمایت ها ادامه دارد.
شادروان یزدانی خرم که مدیری لایق، دلسوز و متعهد نظام بود، همواره به بخشش فدراسیونها و اماکن ورزشی در موضوعات آب و برق و گاز تکیه داشت.
حتی در بحث عوارض خروج ورزشکاران هم باید‌معافیت هایی در نظر گرفت و در میدان عمل حامی ورزش و قهرمانان بود.
نویسنده: احمد میرزاییان