مسابقات هانگژو بار دیگر به ما یاد آور شد در پیگیری نظام توسعه ورزش قهرمانی باید از روش‌های گلخانه ای و تصادفی و از تکیه به رشته های سنتی و یا دل سپردن به افراد دارای استعداد ذاتی فاصله بگیریم.
در دو تحلیل گذشته از زوایای مدیریتی و تدارکاتی عملکرد کاروان ورزشی ایران را مورد بررسی و واکاوی قرار دادیم. این بار با استفاده از یکسری آمار و ارقام و قیاس عملکرد چند رقیب اصلی در جدول بنا داریم اطلاعاتی در اختیار مخاطبان و علاقمندان قرار دهیم.
در بازی‌های گوانگجو تا جاکارتا (سه دوره) مدال آوری ما ۲۰ و ۲۱ طلا بود.
در این دوره ۷ مدال طلا کمتر به دست آوردیم و در عوض رقبای ما (هند، ازبک ها، قزاق ها و چین تایپه) به دلیل تحلیل درست و استراتژی مناسب جهش خوبی داشتند.
اگر پنج مدال طلای کشتی آزاد و فرنگی و دو مدال طلای ووشو را از جدول خارج کنیم، به خوبی مشخص می شود که عملکرد ما تا چه حد ضعیف و دارای شیب نزولی بوده است.
در واقع در چهار دوره گذشته با افول و نزول در ورزش قهرمانی مواجه بوده ایم و مانند گذشته به روش های سنتی و گلخانه ای دل سپرده ایم.
در کوران مسابقات ۲۰۱۰ گوانگجو که در سالن تیراندازی حضور داشتم از زبان لازلو مربی تیم ملی تیراندازی ایران شنیدم که با درایت و فهم درست از جهش فوق العاده هندی ها صحبت می کرد و تاکید داشت آنها رقبای اصلی ما و دیگران در ادوار بعدی هستند. (هند در سه رشته تیراندازی، تیراندازی با کمان و دوومیدانی 65 درصد مدال‌های طلا را به دست آورد).
چین تایپه در اسکیت از سال ها پیش سرمایه گذاری ویژه ای در این رشته داشت و در هانگژو ۴۰ درصد مدال‌های طلایش را در اسکیت بدست آورد.
در تیراندازی و اسکیت به گواه اغلب کارشناسان دارای ظرفیت و توانایی بالقوه هستیم.
اگر مباحث مدیریتی و سرمایه گذاری را در این دو رشته جدی بگیریم در دوره های بعدی در تبدیل مدال به طلا می توانیم عملکرد بهتری داشته باشیم.
ازبک ها که در سه دوره بازی‌های آسیایی رتبه پنجم را حفظ کرده اند با تنوع بخشی در رشته های اعزامی حالا در ۱۲ رشته مدعی مدال طلا هستند.
ازبکها در بوکس، جودو، کوروش و ژیمناستیک تعداد ۵۰ درصد مدال‌های طلا را صید کردند و دایره مدال آوری را به این رشته ها اختصاص دادند.
قزاقها هم در قایقرانی، بوکس، تیراندازی، دوومیدانی و دوچرخه سواری 40 درصد مدال طلا بدست آوردند.
این آمار مقایسه ای در باره عملکرد رقبا را باید به درستی تحلیل کرد و با آسیب شناسی پیرامون نقاط ضعف و قوت به راهکار مناسبی رسید.
روز گذشته نمایندگان محترم، وزیر جدید را به مجلس فراخواندند. ظاهرا عملکرد نامناسب کاروان و اختلافات مدیریتی وزارت ورزش با کمیته ملی المپیک به ویژه در موضوع تیم امید از دلایل مهم این فراخوانی بوده است.
همچنین گفته شده مجلس و دولت، بودجه کافی و جداگانه برای تدارک و اعزام ورزشکاران و قهرمانان اختصاص داده اند.
در ارائه آمار از سوی صالحی امیری رئیس سابق کمیته ملی المپیک بارها شنیدیم که گفته شد: بودجه کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ ده برابر شده است.
نمایندگان مجلس هم می‌گویند سیصد میلیارد تومان هم آنها به ورزش تزریق کرده اند، تا در بازی های هانگژو مشکلاتی نداشته باشند. اولا باید به مخارج صورت گرفته و هزینه‌های انجام شده دقت و نظارت بیشتری داشت.
ثانیا این هزینه ها را باید با تبدیل به دلار و افزایش هزینه های تدارکاتی و مقدار هزینه رقبا مورد بررسی قرار داد.
نسبت این داده ها با توجه به کاهش ارزش ریال را باید مد نظر داشت و به صراحت گفت برای توسعه ورزش قهرمانی به مبالغ بیشتری نیاز است (البته اگر پول کافی در دسترس بود، اما مدیریت تخصصی و کارآمد در لایه های فدراسیون‌ها نداشتیم این منابع مالی هدر می رود).
موضوع مهمی که در عملکرد ما با رقبای آسیایی باید بدان توجه کرد، حضور موثر و پررنگ بانوان کشورهای هند، ازبک، قزاق و چین تایپه در هانگژو و کسب مدال طلا بود، که در جدول رده بندی تاثیر گذار بود.
در روزهای نخست بازی‌ها مدال‌های نقره و برنز ارزشمند بانوان ما نوید بخش بود، اما این مدال‌ها زمانی قدر و منزلت بیشتری پیدا می کند که در تبدیل آن با طلا اقدام کنیم.
از طرفی باید ورزش بانوان و حضور در مجامع بین‌المللی را جدی بگیریم و در رشته‌های مدال آور مثل تیراندازی، تکواندو، کاراته، وزنه برداری، کوراش، دوومیدانی و تیراندازی با کمان و... اقدام جدی تری داشته باشیم.
تاکید بعدی در این زمینه تشکیل کمیته های تخصصی و ارزیابی عملکرد تک تک فدراسیون‌ها و ورزشکاران اعزامی است. باید ریشه یابی شود کدام ادله متقن و محکمی باعث نزول تکواندو، وزنه برداری، کاراته، دوومیدانی و تیراندازی شده است؟
کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال دلایل ناهماهنگی های پنجاه ساله درباره هدایت تیم امید را بررسی کنند و در خصوص جفایی که این بار با شکست برابر هنگ کنگ به دست آمد پاسخگو باشند.
یکی دیگر از مطالبات ورزشکاران و قهرمانانی که از عدم اعزام مربیان تخصصی خود گلایه مند بودند، بحث تعداد سفر کرده ها از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و فدراسیون‌ها بود.
اینکه اگر به اعزام کاروان کیفی تاکید داشتیم، آیا درباره حضور مسئولان و مدیران بخش های مختلف کمیته و وزارت به هانگژو هم این حساسیت وجود داشت یا نه؟
امید است این کنکاشها و نقدها و تحلیل ها مقطعی نباشد و مانند گذشته به بوته فراموشی سپرده نشود.
باید به این نقدها و شناخت ضعف و قوت ها توجه کرد و برای دوره بعدی طرح و برنامه ریخت و در اجرای آن کوشا بود.
نویسنده: احمد میرزاییان