سال ها پیش که هنوز نسل جدید ورزش متولد نشده بودند شاهد گفتمان زنده یاد جلال کشمیری، قهرمان پیشین پرتاب دیسک آسیا بودیم که به نکته جالبی برخورد کرده بودیم.

اینکه در آن دوران قهرمانان ما دیزی می خوردند و با کفش گیوه ورزش می کردند اما استعداد ناب ایرانی آنان را در بین تاپ ترین پرتاب گران قاره کهن قرار می داد.

امروز اما زمانه تغییر کرده است و قهرمانان ما ورزش پیشه شده اند به همین دلیل باید به نیاز های آنها توجه کرد تا بتوانند هم پای مدعیان قاره ای و بین المللی کسب افتخار کنند. حسین رسولی که چند روز پیش درباره قهرمانی شگرف وی در پرتاب دیسک بازی های آسیایی نوشته ایم یک آه و صد ناله که با چه شرایط اسفناکی ورزش کرده است، نداشتن دایره پرتاب در زادگاهش اراک، استراحت در اتاقی که سوسک داشته و با کشک بادمجان تغذیه کرده است این پرسش را پیش آورده است که ما برای پرورش قهرمانان خودمان کدامین برنامه ریزی علمی را داریم؟

فلان بازیکن ورزش توپی میلیارد ها تومان درآمد دارد و رسولی ها به وعده فاقد ضمانت 30 میلیونی هم قانع شده اند. قدر جوانان بااستعداد ایران را بدانیم تا آنها ها را برای خود و کشورمان را نگه داریم.

نویسنده: عباس اسماعیلی