فوتبال در همه جای دنیا تافته جدا بافته ورزش است و کتمان نمی شود کرد که فوتبال بازان درآمد های سرسام آوری دارند که با سایر رشته ها قابل مقایسه نیست.

اما این دستمزد های کلان معطوف به ستارگانی است که در دنیای توپ گرد جادو می کنند و در خارج از آن انسان های وارسته و مردم دوست هستند.

نیاز نیست تاریخ را ورق بزنیم همین چندی پیش شاهد نمونه ای از این ادعا را دیده ایم، جایی که رونالدو مظهر نوعدوستی و تواضع بوده و چقدر عالی با دوستداران ایرانی خود برخورد کرده است.

حال پرسش اینجا است که سر طلایی های فوتبال ما از جمله حسین کنعانی زادگان هم از چنین ویژگی های برخورد دار است؟ فوتبالیست های بزرگ انسان های بزرگی هستند، اینکه حق یک بازیکنان فوتبال رنجرور 100 میلیاردی باشد مورد بحث ما نیست اما ای کاش بازیکن یادشده وارد بازی خطرناک نمی شد!

در کشوری که صد ها جوان تحصیلکرده بیکار دارد و بسیاری از هموطنان ما با غم نان می سازند و می سوزند به رخ کشیدن دارایی های به حق یا ناحق نمک پاشیدن بر زخم عمیق جامعه است.

چگونه ممکن است قهرمانی از غم دیگران بی خبر باشد؟ اما با همه احترامی که برای بازیکنان فوتبال داریم باید بر این مسئله تاکید ورزیم که اجرای عدالت و توزیع عادلانه ثروت بین ورزشکاران موجبات دلگرمی آن ها را فراهم می سازد تا به کشوری که در آن زندگی می کنند ببالند و بدانند که هیچ تبعیضی بین فرزندانشان نیست.

دست های پینه بسته خانم نوروزی، قهرمان قایقرانی آسیا را که دیده ایم اشک از چشمان ما سرازیر شد و این عاطفه ای است که باید در وجود تک تک ایرانیان به خصوص قهرمانان جاری باشد.

توضیح: خوشبختانه حسین کنعانی زادگان در واکنشی از مباحث مطروحه در فضای ملتهب ورزش پوزش خواست و از قهرمانان ملی ورزش نیز چنین بازتابی سزاوار است.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی