بدون تعارف سر و سامان دادن به یک تیم بحران زده کاری آسان نخواهد بود.

آن هایی که تیم ملی ایران را با آلمان مقایسه می کنند که با یک مربی جوان و کم تجربه به المپیک صعود کرده است باید بدانند که اولا المان کنونی را دو سه سالی آندرا جیانی آقای والیبال اروپا تمرین داده بود و در ثانی ژرمن ها فوق ستاره هایی دارند که خودشان یک تنه یک تیم هستند مانند کامپا (پاسور) یا گروزر بمب افکن که علامه والیبال به شمار می آیند.

در صورتی که در تیم کنونی ایران هیچ ستاره ای سو سو نمی زند و به دلیل ضعف های فنی و فردی که دست و پای بازیکنان ما را بسته است برای فرو نپاشیدن باید دو تا نردبان کمکی کنار آنها گذاشت (!) ما حتی فوق بازیکنانی چون صابر کاظمی و امین اسماعیل نژاد را از لحاظ روحی و روانی متلاشی کرده ایم که مثل غریقی در دریا دنبال تخته پاره می گردند.

ضعف بزرگ والیبال ما و شاید کل ورزش ایران این است که امروز را می بینیم و معتقدیم فردا را کسی ندیده است متاسفانه سیستم دور اندیشی نداریم و بیش از اینکه از کمبود بازیکن حرفه ای رنج ببریم از کمبود مدیران برنامه ریز و مربیان خلاق زجر می کشیم.

شاید گاهی معجزه ای رخ بدهد ولی منطق می گوید باید از المپیک پاریس دل بکنیم و وقت را به هدر ندهیم تیری در تاریکی رها سازیم ولی برای برنامه ریزی چهار سال آینده دست به کار شویم و جهت نیل به آینده روشن نخست فکری اساسی برای تیم های مایه بیندیشیم که گلخانه ای آن هم با شیوه کاشت و نگه داشت غیر علمی و با صرف هزینه های هنگفت یک بار مصرف به بازار مسابقات می آیند و سپس یک مربی یا یک گروه مربیان بزرگ را به خدمت بگیریم تا بنیادی اصولی برای والیبال کشور مان بچینند و مجبور نباشیم در هر برهه خانه روی آب بنا کنیم، مربیان خوب در دنیا کم هستند، پول خرج کنیم زانوی همه آنها سست می شود امثال آلکنو چیزی برای ارتقا والیبال ما نخواهند داشت هر چند که انصاف حکم می کند از مثلث توتولو ، معروف و آلکنو بی تفاوت عبور نکنیم اما حوصله به خرج بدهیم و همانگونه که با معروف بارها بردیم و باختیم وی را در عرصه مربیگری به جاه وحشمت لازمه برسانیم کی گفته است که معروف نمی تواند کنار مربیان مطرحی چون بلیجینی به منزلت واقعی برسد؟

لطفا درست بیندیشیم و حوصله به خرج دهیم و مرد بحران ها را برای والیبال بیابیم. فراموش نکنیم که داورزنی در گفت و گو های رسانه ای خود و نیز در پایان نشست کمیته فنی به مردم قول داده بود که بهترین مربی دنیا را برای تیم ملی انتخاب کند. تیم ملی دیگر تحمل آزمون و خطا را ندارد.

نویسنده: جمشید حمیدی