مقاله ی ذیل که به صورت محاوره ای ولی دلچسب تنظیم شده توسط یکی از آگاهان حیطه روانشناسی بالینی و ورزش والیبال برای البرز ورزشی ارسال شده که می خوانید.
اگر برای مردم عادی شده که شایسته سالاری نباشه، امور طبق تخصص پیش نره و هر کسی با جا و بی جا در جایگاهی قرار بگیره که نه صلاحیت و نه سوادش رو داره دلیل بر ندانستن مردم نیست!
از بس گفتن و نوشتن و اعتراض کردن و فایده ای نداشت خسته شدن ولی درک و شعور خود را از دست ندادن!
هدف از قرار دادن سعید معروف با رزومه مربیگری نامشخص در کنار مربیان صاحب رزومه و با تجربه و نام آشنا، می دونید مثل چی میمونه؟ انگار به کسی بگید کشور های برتر در اقتصاد دنیا رو نام ببر، طرف در کنار اسم آمریکا، چین، آلمان و... بگه اتیوپی !
یا خودش اهل اتیوپی هستش یا همسرش یا دلش با اتیوپی! وگرنه اتیوپی اقتصاد برتر جهانی نیست. اگر اعتراضی نکنی و بهش بگی یکی رو از بین همه انتخاب کن وقتی می بینه به انتخاب اولش اعتراض نکردی با خیال راحت اتیوپی رو‌انتخاب می کنه! چرا؟ چون تعصب کورکورانه داره و یا در پی سودی می گرده.
برای من هیچ جای تعجب نداره سعید معروف سرمربی تیم ملی بشود، روزی که کنار پنج گزینه دیگه معرفی شد شوک کننده بود. من که تا ۷۲ ساعت منتظر تکذیب بودم. ده نفر برام خبر رو فرستادن به حالت طنز فکر کردم طنزه ولی بعد دیدم واقعیته.
فرض میکنم مخاطبان من در این نوشته اصلا والیبالی نیستن، به بقیه گزینه های خارجی کار ندارم. فقط کافیه رزومه سعید معروف رو با رزومه دیگر مربی ایرانی پیشنهاد شده، آقای پیمان اکبری، قرار بدهد تا بفهمه چه فاجعه ای رخ داده، حتی برای معرفی به عنوان گزینه.
اما اونی که جرات کنه اتیوپی رو بذاره تو شش قدرت برتر اقتصادی جهان، توجیهش رو داره که اون رو بذاره در رأس! کسانی که جرأت کردن به شعور جامعه والیبال و مردم ورزش دوست توهین‌کنند و مربی بدون رزومه بیارن تو شش تا پس جرأت انتخاب نهایی اون رو هم دارند فقط خواستن میزان مخالفت رو ارزیابی کنند و بس!
مثال اتیوپی به خاطر تحقیر این کشور نیست، کشور اتیوپی و مردمش قابل احترام هستند اما هر چقدر محترم باشند جزو کشورهای برتر اقتصادی نیستند. سعید معروف هم به نظر اکثر کارشناسان بهترین پاسور تاریخ ایران است اما آمار بازی ربطی به رزومه مربیگری ندارد. باید خدمت تک تک نفرات دخیل در انتخاب سرمربی عرض کنم:
ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی * این ره که تو میروی به ترکستان است.
نویسنده: مژگان کرد – دکتری روانشناسی و مربی والیبال