یکی از بدبختی های بزرگ ورزش ما حضور آدم های غیر ورزشی است که با واسطه وارد می شوند و بعد از اینکه از مزایای آن استفاده کرده اند آن را ملک شخصی خود می پندارند و حاضر نیستند تحت هیچ شرایطی جای خود را به دیگران بسپارند.

یکی از این افراد محمدرضا داورزنی است که همه می دانند چگونه و با چه واسطه ای پای به حریم ورزش گذاشت و از طریق این حضور امتیازات فراوانی به دست آورد که یکی از آنها حضور در هیات رئیسه کنفدراسیون والیبال آسیا و فدراسیون جهانی است.

روزی که وی با سفارش مرحوم یزدانی خرم به فدراسیون والیبال آمد، والیبال ایران سرمایه گذاری خوبی را در امور زیربنایی انجام داد و مربی خارجی برگزیده شده از سوی یزدانی خرم دروازه والیبال مدرن را به سوی این ورزش گشود.

کتمان نمی کنیم که ولاسکوی ایتالیایی یکی از بهترین اقدامات دوران ریاست داورزنی بود که آن نیز با توصیه ی همکاران ما در برخی رسانه ها صورت پذیرفت اما او نیز دوام نیاورد و فرار را بر قرار ترجیح داد و امروز کار به جایی رسید که تیم ملی والیبال ایران با عملکرد بسیار ضعیف مورد اعتراض و انتقاد مردم عادی و حتی کارشناسان این ورزش قرار گرفت و شخص داورزنی به جای چاره اندیشی تمام هم و غم خود را بر این گذاشت که صندلی ریاست خود را با هر ترفندی که شده حفظ کند.

متاسفانه بر اثر ضعف رئیس پیشین وزارت ورزش که ورزش نکرده بود وی و تنی چند از روسای فدراسیون ها اساسنامه انتخابات فدراسیون را به گونه ای نوشتند که اگر بخواهند برای همیشه در سمت ریاست باقی بمانند و این غفلت باعث شد که آقایان و خانم هایی که با تک ماده های خود نوشته رئیس فدراسیون شده اند طلبکار باقی بمانند و حاضر به ترک صندلی عریض و طویل ریاست نشوند و تهدید کنند که پای فدراسیون های جهانی را به تعلیق ورزش ایران می کشانند.

در این صورت باید گفت تکلیف این همه جوان تحصیلکرده ورزشکار و قهرمان که از قضا مورد حمایت و تاکید مقام معظم رهبری قرار گرفته اند چه می شوند و اصولا این منصب ها چقدر برای افراد مانند آقای داورزنی اهمیت دارد که برای حفظ آن از همه اهرم ها استفاده می کند.

این درحالی است که تقریبا اکثریت قریب به اتفاق جامعه والیبال حتی روسای هیات ها که انتخاب شده خود ایشان و هفکرانش است از شرایط موجود اظهار تاسف و نگرانی می کنند، برای اثبات این ادعا آمادگی داریم ولی بار دیگر تاکید می کنیم آقای داورزنی ماندن به چه قیمتی؟

اگر به نسل جوان رحم نمی کنید لاقل محض رضای خدا هم شده فدراسیون را رها کنید.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی