تنی چند از افرادی که با سریشم رابطه به والیبال چسبیده اند برای خوشآیند گویی و حفظ منافعه ای که ناخواسته به آن رسیده اند به طور دایم بر طبل توخالی تعلیق والیبال ایران سخن می گویند و سکوت بزرگان والیبال قیافه حق به جانب به خود می گیرند.

این حق نشناسی و ناسپاسی است که افرادی از سفره والیبال ایران لقمه چرب و نرم بردارند و به لطف پایمردی و تلاش خستگی ناپذیر جوانان با استعداد و مربیان گمنام و صاحب نام از موقعیت بین المللی والیبال بهره ببرند و بعد در کمال تعجب دست به سنگ اندازی غیرمستقیم در مسیر انتخابات فدراسیون والیبال بزنند و احتمالا با مکاتبات خود پای محافل بین المللی را به انتخابات بکشانند.

غافل از اینکه با این اقدام منفعت طلبانه خود جامعه والیبال و بزرگان دلسوز ورزش را مقابل خود قرار می دهند و وجاهت و جایگاهی را که به دست آوردند در افکار و انظار عمومی از دست می دهند.

بحث ابقا یا کنار گذاشتن داورزنی نیست حرف ما این است که چگونه عده ای حاضر می شوند که منافع و اعتبار جهانی والیبال ایران را به خطر بیاندازند؟

مگر لیبود فرانسوی بعد از 30 سال داوطلبانه از FIVB کنار نرفت؟ مگر روبن اکوستای مکزیکی با آن همه تحولاتی که در والیبال جهان به وجود آورد آسان از صندلی ریاست جهانی دل نکند؟ و در سال میلادی جدید نیز آری گراسای برزیلی بعد از حدود 10 – 12 سال قصد کناره گیری از ستاد تصمیم گیری والیبال جهان را دارد؟ آیا آنها به قول معروف به خاطر یک دستمال قیصریه والیبال را به آتش کشیده اند؟

کمی منطقی باشیم و خود را مقابل افکار عمومی قرار ندهیم، چهار سال دیگر هم که بگذرد باید کنار رفت اما آنچه که کتمان ناپذیر می نماید این است که فدراسیون والیبال نیازمند دگرگونی نیز و نوآوری است. چه با داورزنی باشد چه با مدیران جوانی که تعداد آنها کم نیست.

نویسنده: جمشید حمیدی