بعد از اینکه در مسابقه نخست خود مقابل النصر ده نفره کاری از پیش نبرد شب گذشته در ورزشگاه آزادی با وجود پشتیبانی صد ها تماشاگر مشتاق دو بر یک به الدحیل باخت تا روز های تیره و تار خود را با تلخی تجربه کند.
تیمی که این همه درگیر حاشیه و مسایل جانبی بود باید فکر چنین روز هایی را هم می کرد. حیف از احساسات پاک جوانانی که دل به تیم های باشگاهی ما بسته اند.
سایت کنفدراسیون فوتبال آسیا AFC در گزارشی به این بازی پرداخته است و در بخشی از آن به تمجید از صالح زکریا دروازه بان الدحیل پرداخته که بارها با واکنش‌هایی که از خود به نمایش گذاشت، مانع از گلزنی پرسپولیس شد.
البته سایت یادشده اشاره ای هم به موقعیت پرسپولیس کرد: گئورگی گولسیانی موقعیت بسیار خوبی را در دقیقه ۸۱ برای پرسپولیس از دست داد و پس از آن بازیکنان این تیم چند موقعیت دیگر هم برای گلزنی داشتند که هیچکدام از آنها برای تیم گل محمدی سودی به همراه نداشت.
با آمدن مایکل اولونگا مهاجم الدحیل به زمین بازی، اوضاع پرسپولیس از بد هم بدتر شد و او با خونسردی تمام توانست با جا گذاشتن بازیکنان پرسپولیس گل دوم تیم خود را به ثمر برساند و ۳ امتیاز شیرین را برای الدحیل به ارمغان آورد.
با این همه باید افسوس خورد که چه بر سر فوتبال ایران آمده است، تیم ملی در برابر ازبکستان تن به مساوی می دهد، سپاهان و نساجی مانند پرسپولیس در لیگ قهرمانان مایوس می شوند تا این واقعیت را باور کنیم که فوتبال ایران در سطح آسیا هم حرف چندانی برای گفتن ندارد.
ناکامی تیم امید و حسرت راهیابی به المپیک به مواردی که اشاره کردیم اضافه می شود.
وای بر احوال فوتبال ایران...
نویسنده: حسن امامقلی
