تقابل شماره 102 سرخابی ها باز هم نگاه قشر عظیمی از جامعه را بخود معطوف کرده است.

تجربه نشان داده که چاشنی منطق در بازیهایی از این دست محلی از اعراب ندارد و آنچه هواداران را به دست افشانی وادار می کند ، صرف پیروزی است و‌ دیگر هیچ.

این حساسیت عجیب در تاروپود و سلولهای هواداران قرمز و آبی و ارکان دو باشگاه نمود عینی داشته و دارد ، لذا نمی توان هارمونیک را در مخمل سبز آزادی دید و حظ کرد.

بهر حال ، مصاف پنجشنبه هم برای سرخ قباها و هم برای آبی ها ارزش رفیعی دارد و پوئن های این بازی بسان طلای بیست و چهار عیار می ماند.

استقلال برای تثبیت صدرنشینی و پرسپولیس بمنظور صعود به رده های بالای جدول به امتیازهای حیاتی می اندیشند که بنظر می رسد میزان الحراره این بازی به اوج برسد.

اما سوای این حساسیت ها ، سووالی که در ذهن هر کسی متبادر می‌شود این است که آیا حاشیه های ناتمام دربی مجال یک بازی دراماتیک را می دهد ؟؟

آیا احتیاط برای کسب تساوی تیتر یک سرخابی ها خواهد بود یا اینکه یک تیم زیر برگه خوشبختی را امضا خواهد کرد و عطر خوش پیروزی را به مشام هواداران خود می رساند  ؟؟

فلش بک به تاریخ دربی ها نشان می دهد که  احساس بر منطق چربش خواهد داشت و در این فضا فقط و فقط کسب پیروزی سبب میشود تا طرفداران تیم برنده بر طبل شعف بکوبند.

از این داستان گذشته ، امید غایی ما این است که فرجام این پیکار خوشایند باشد و دربی شماره 102 بدون حرف و حدیث به خط پایان برسد.

نویسنده:رضا میرزاییان