چهارشنبه نوزدهم اردیبهشت ماه
مطالبه هواداران از بازیکنان در دربی ۱۰۲؛

بازی زیبا بجای دعوا و مرافعه!

فوتبال رشته ای جهان شمول، جذاب و عامه پسند است، اما در لیگ باشگاهی هواداران و علاقمندان به دلیل مناقشه و دعواهای زرگری از دیدن آن لذت نمی برند!

فردا بازی دربی را پیش رو داریم. از دیر باز تقابل این دو تیم ویژگی‌های خاصی داشته و معادلات ورزشی و شاید موضوعات سیاسی کشور هم تحت الشعاع دربی پایتخت قرار می گرفته است.

طی چند روز گذشته در کوچه و بازار و حتی در محافل خانوادگی همه از شرایط بازی استقلال و پرسپولیس حرف می زنند.

شرایط خاص ورزشگاه و تعمیرات قسمتی از جایگاه استقرار تماشاگران اجازه حضور بیشتر هواداران را نداده است!

گفته شده اس از سیستم وی ای آر در این بازی استفاده خواهد شد. این موضوع کمک زیادی برای اجرای عدالت و دوری از حواشی و حرف و نقل ها خواهد کرد و صد البته داوری را از اتهام ها مبرا می کند.

متاسفانه در فوتبال ما حواشی جای متن را گرفته و مناقشه و مجادله رو به تزاید است .از فوتبال تاکتیکی و اجرای شیوه های نوین در بازی‌ها خبری نیست.

در فاز تهاجمی از کارهای ترکیبی طرح و برنامه ای از دو تیم نمی بینیم. استقلال در این فصل قائدی و محبی را در خط حمله از دست داده است. ارسلان مطهری و بابایی هفته ها با مصدومیت روبرو بوده اند.

این موضوع در پرسپولیس شرایط بدتری دارد. آل کثیر و عبدی جدا شده و بجای آنها نبیل باهویی و زاهدی به ترکیب اضافه شده اند.

باهویی به هیچ وجه بازیکنی در این رده نیست و جذب او با شبهاتی همراه است. مصدومیت پورعلی گنجی، امیری و یاسین سلمانی برای گل محمدی شرایط سختی بوجود آورده است.

نکونام هم در حساسترین مقاطع لیگ، مرادمند و ایمان سلیمی را از دست داد. البته پزشکان در صدد بهبود شرایط برای سلیمی هستند تا دفاع سه نفره آبی پوشان شکل بگیرد.

جدا از مسائلی که بدان اشاره شد، باید تاکید کرد، اگر نیمکت دو تیم و کادر فنی آنها آرامش داشته باشند و نفرات خود را به بازی تاکتیکی و دوری از حواشی دعوت کنند، می توان یک فوتبال خوب را نظاره کرد.

عناصر موثر و شاخص در دو طرف زمین حضور دارند. اگر آنها تمرکز لازم داشته باشندو با آرامش تاکتیک تیمی خود را اجرا کنند بر خلاف گذشته می توان فوتبالی تماشاگر پسنددید.

همانطور که پیش تر گفتیم مانند مار گزیده ای که از ریسمان سیاه و سفید واهمه دارد، بیم آن داریم این بار هم بجای فوتبال دعوا و مرافعه ببینیم و حسرت بخوریم!

نویسنده: احمد میرزاییان