دربی باز هم مانند گذشته هیاهوی بسیار برای هیچ بود.

یک تساوی شاید مصلحتی همراه با احتیاط و ترس از شکست باعث شد تا تماشاگرانی که در هوایی بارانی به ورزشگاه آمده بودند با اعصاب درهم ریخته ورزشگاه بزرگ را ترک کنند.

ورزشگاهی که در سالیانی نه چندان دور شاهد نبرد مهیج و پرگل دو تیم محبوب پایتخت بود اما در این شرایط باید از فضای مسموم فوتبال کشورمان شکوه کنیم که سنگ روی سنگ بند نیست.

در ایجاد این شرایط سمی همه مقصر هستیم از خبرنگاران گرفته تا گزارشگران و به قول جواد نکونام شتیل بگیران، ولی حرف ما این است که چه کسانی باید برای پالایش اخلاقی فوتبال ایران اقدام کنند؟

آیا صدا و سیما به اتهاماتی که به پرسنل آن زده می شود یا بنگاه های خبری خبرنگاران کلیدی اش را آنقدر حقیر کرده اند که نقش بوقچی تیم های فوتبال را برعهده بگیرند؟

البته فضای فرهنگی فوتبال به جای تصفیه و پاکیزگی به سایر رشته های ورزشی هم سرایت کرده است در چنین شرایطی باید زنگ هشدار را برای اولیای امور اجتماعی و ورزشی به صدا درآورد که اگر چاره ای اندیشیده نشود دیگر این نیمچه سنگ ها هم روی سنگ بند نخواهد شد.

فحاشی تماشاگران پرتاب آب، بطری و رفتاری که از جواد نکونام به عنوان مربی یک تیم بزرگ و مردی که فوتبال اروپا و لالیگا را دیده است هر کدام جای بحث و بررسی دارند. ما همواره در بدترین شرایط از نکونام حمایت کرده ایم اما تمایل قلبی ما دلیل نمی شود او را با نوشته خود متنبه نسازیم. حیف است که مربیان جوان ما مرتبت خود را حفظ نکنند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی