محرومیت جودو کار نابینایی که بینا از آب درآمده ما را بر این تفکر واداشته است که چگونه و در اثر سهل انگاری چه اشخاصی این آبرو ریزی بزرگ برای ورزش کشورمان به وجود آمده است.

بحث دووپینگ نیست که بخواهیم ناآگاهی و یا سهل انگاری های برخی ورزشکاران را دست آویز قرار دهیم اینجا اعتبار ورزش کشور زیر سوال رفته است و عجیب اینکه هیچکس استعفایی نداده و پوزش نخواسته است.

در فدراسیون های ورزشی ما به جای مسئولیت پذیری همه طلبکار می نمایند و استاد فرافکنی هستند.

بحث محرومیت قهرمان پرتاب دوومیدانی آسیا هم از آن اتفاقات عجیب و غریب است که به جای رسیدن به درخواست یک ورزشکار ملی صاحب عنوان او را محروم می سازد، در فدراسیون های ورزشی ما واقعا چه می گذرد؟

خداوند به دکتر کیومرث هاشمی قوت بدهد که یک تنه باید با این همه اتفاقات دور از ذهن مبارزه کند، هرچند که در همین مدت کوتاه نشانه هایی از اراده قوی این مرد شریف را برای سالم سازی در فدراسیون های ورزشی دیده ایم و اما اگر بخواهیم به فوتبال نیز نگاهی بیاندازیم درباره بحرانی که پرسپولیس و پیشتر از آن استقلال با آن مواجهه شده بود قابل یادآوری است که آن قهر و آشتی ها، اعتصابات و اختلافات باید همچنین پیامد هایی را داشته باشد اما بدتر از همه موضع گیری مدیران رسانه ای باشگاه های ما است که به جای ایجاد روابط سالم و جلوگیری از تنش ها خود مسئله ساز شده اند و سنگی دیگر بر پای مدیران این دو مجموعه بسته اند.

به نظر می رسد که وزارت ورزش باید برای روابط عمومی فدراسیون ها و باشگاه ها کلاس مردم داری و حرمت گذاری های متعدد برگزار کند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی