فوتبال در زمان کودکی ما قوانین خاص خودش را داشت؛ داور نداشتیم زمان و مکان هم حالی ما نبود ...آنقدر دنبال توپ می دویدیم که یا از خستگی نایی برایمان نمی ماند یا اینکه اذان مغرب می رسید و ...

انگار بسکتبال بود نتیجه گاهی به 25 بر 18 هم می رسید برای گرفتن یا نگرفتن پنالتی یک قسم کافی بود چاق ترین بازیکن را درون دروازه می گذاشتیم و دیوار اطراف زمین هم آدم حساب می شد.پاس می دادیم و توپ را به ما بر می گرداند زمان پنالتی می توانستیم جای خود را با دروازه بان عوض کنیم گاهی برای اینکه گلی قبول شود یا نشود نیم ساعت بازی متوقف می شد، تازه از همه جالبتر اینکه نباید صاحب توپ بازی را ناراحت می کردیم چون در آن صورت توپ را می گرفت و می رفت وما می ماندیم و یک دنیا حسرت اما همان زمین های خاکی ان محدودیت ها انقدر برکت داشت که از دل آنها ده ها ستاره برای فوتبال ملی ایران پرورش می یافت یادش بخیر چه روزگاری بود...

نویسنده:ج-دوستدار