قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید، این گفته استاد سخن سعدی شیرازی مصداق کامل این روز های فوتبال ایران است.
فوتبالی که با احساسات و عواطف ملی کشور های مختلف از جمله جوانان ایران در هم آمیخته و باید برای تعادل بخشیدن به این عاطفه ها فکری اندیشید.
روح ورزش و مسابقات آن به طور اصولی با صلح و دوستی ملت ها آمیزشی انکار ناپذیر دارد اما پیروزی ها به لحاظ فرهنگی و اجتماعی چنان بازتابی پیدا می کنند که گاهی سال های سال در اذهان باقی می ماند.
با چنین اوصافی باید دید که جامعه ورزش ایران و فدراسیون فوتبال برای روحیات زخمی اجتماعی – ورزشی جوانان کشورمان چه می اندیشیند و چه اقداماتی را در دست اجرا دارند. نشست ها شاید برگزار شوند اما نباید به صرف نشستند، گفتند و برخاستند باشد. وقت خود را به صرف چای شیرین و تعارفات متداوله، القاب دهن پرکن هدر ندهیم.
باید بهترین کارشناسان و دلسوز ترین آنها فارغ از هرگونه گرایش در نشست های آسیب شناسی شرکت کنند.
شور ملی و شعور فرهنگی
بدون تردید مسابقات ورزشی ازجمله جام ملت های اخیر بازتاب های فرهنگی زیادی داشته است.
جایی که نمایندگان کشورمان چه در داخل مستطیل سبز و چه در بیرون از آن تلاش کرده اند که شور ملی خود را با شعور فرهنگی ملتش به نمایش درآورند و در کنار آن راه گفتمان و تعامل با ملل مختلف را در پیش بگیرند.
نمی دانیم در این زمینه افرادی که به عنوان تماشاگر و حتی اطرافیان فدراسیون فوتبال به دوحه رفته بودند چه کرده اند و چقدر موفق بودند اما اعتقاد داریم فردی که بعد از بازی ژاپن که گویا با یک شرط بندی خود را به زمین بازی رسانده ماجرای غیرفرهنگی بود که متاسفانه آقایان بی تفاوت از کنار آن گذشتند و اجازه دادند یک فرد در هر منصب یا لباسی بوده چهره موقر ایرانیان را خدشه دار سازد.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی