خوزستان قدر داشته های خود را نمی داند و برخلاف گذشته از سرمایه های انسانی ارزشمند خود حمایت نمی کند.

نمونه اخیر برخوردی است که با سهراب بختیاری زاده شده است. بازیکنی که در جام جهانی بازی کرد و برای تیم ملی گل زد و از افتخارات ورزش خوزستان است اما از زمانی که سکان هدایت نفت آبادان را برعهده گرفته مورد بی مهری معدودی از هواداران قرار گرفت و با ناسزا وی را بدرقه کردند در صورتی که باید به هر مربی تازه واردی فرصت کار و تجدید نظر در ارکان تیم را داد.

اینکه عده ای مدعی می شوند که سهراب اهوازی است و نباید در آبادان کار مربیگری کند ما را به یاد مربیگری حسین فرکی در خوزستان انداخت که یک تماشاگر نما سرش را با سنگ شکست اما وی آنقدر مقاومت کرد تا تیمش را به مقام قهرمانی رساند.

خطه جنوب از گذشته مربیانی مانند منوچهر سالیا، پرویز دهداری، ابراهیم قاسمپور، علی فیروزی، باقری نیا و ویسی اما عجیب اینکه عده ای از تماشاگران به خود اجازه می دهند که مربی تیم شهرشان را برمبنای نظرات آنها انتخاب کنند و این به نوعی بی احترامی به سرمایه های انسان در منطقه است که باعث می شود پای غیربومی ها را به فوتبال خوزستان باز کند.

فوتبال خوزستان و دوستدارانش از دیرباز به تعصب و غیرت شهرت داشته اند اما نسل کنونی چه می شود نمی دانیم و چگونه برخی خود را لیدر می دانند خلاف اعتقادات قدیمی و راسخ گذشتگان گام برمی دارند.

ما هیچ رابطه ای یا دوستی با سهراب بختیار زاده نداریم اما او را همواره یک فرد مبادی آداب، باشخصیت و بدون حاشیه دیده ایم و به عنوان یک ورزشی نویس به خود اجازه می دهیم که از امثال بختیاری زاده و سرمایه های انسانی خوزستان پراستعداد دفاع کنیم تا شاید معدودی که مورد خطاب ما هستند به حقانیت فوتبال این مطقه رجوع کنند.

نویسنده: حسن امامقلی