استقلال با طراحی اصولی و تلاش وافر سپاهان را از پیش رو برداشت. این برد محصول دفاع حساب شده و هوشیاری در حمله بود.
سپاهان پس از دو باخت پیاپی برابر الهلال و حذف از مسابقات آسیایی گویی به لحاظ جسمی، ذهنی و انگیزشی تحلیل رفته بود. شاگردان مورایس در قیاس با گذشته نظم همیشگی را نداشتند و جنس نفراتشان در حمله و دفاع و مالکیت توپ در محور زمین جور نبود.
در عوض شاگردان نکونام بسیار هوشیارانه بازی کردند. توجه به اصل دوندگی و هماهنگی در امور دفاع و حمله و پوشش دفاعی خوب یک پیروزی بزرگ به نام استقلالی ها نوشت.
برانکو و ماشاریپوف در خط حمله زوجی خوب تشکیل داده بودند. در مرکز زمین چشمی، رضاوند و مهدی پور سه هافبک دونده بودند. این سه بخوبی در تغذیه مهاجمان مشارکت داشتند.
در خط هافبک تیم سپاهان نبود کریمی کاملا مشهود بود. نورافکن، احمد زاده و حسین نژاد فروغ همیشگی را نداشتند.
تعویض ها و جا به جایی های مورایس هم کارساز نشد و ناهماهنگی های گروهی تا پایان تداوم یافت. برتری استقلال در وقت نخست با شلیک تماشایی روزبه چشمی به بار نشست و گل شش امتیازی را به نام آبی ها نوشت.
مغانلو که در این دیدار کاملا مهار شده بود تنها یک بار با اشتباه حردانی صاحب موقعیت شد. او با شوتی زمینی توپ را به دیرک عمودی کوبید.
استقلال در وقت دوم ابتکار عمل را در دست داشت و حسابگرانه توپ را به گردش در آورد. این برد استقلال را در صدر جدول نگه داشت تا نکونام و شاگردانش با امیدواری بیشتر به بازیهای بعدی فکر کنند.
نویسنده: احمد میرزاییان