مسابقاتی دیگر از پیکار های سالانه والیبال بانوان کشور به پایان رسید و سایپا با کسب عنوان قهرمانی در صدر ایستاد.
تیم تازه وارد مهرسان در مکان دوم قرار گرفت و دو تیم فولاد سپاهان و ذوب آهن اصفهان به طور مشترک سوم شدند.
بدون تردید آیین پایانی این رقابت ها به یادماندنی و خاطر انگیز بود اما واقعیت این است که در ورای نمایشی که در روز پایانی دیدیم والیبال بانوان آن طوری که باید و شاید گسترش پیدا نکرد نه از آذربایجان تیمی دیده ایم و نه از مازندران، خراسان و خوزستان تازه اصفهان که قطب برزگ سازندگی در این ورزش مهیج بوده درخشش گذشته را نداشته است.
نمی خواهیم در این مقال نگاه منفی را گسترش بدهیم ولی واقعیت این است که برای لیگ بانوان باید چشم ها را شست، برگزاری مسابقات در حوالی ظهر هیچ توجیه منطقی ندارد کمبود سالن یا هر کمبود دیگری که وجود داشته باشد لیگ را باید در بهترین شرایط برگزار کرد.
بنابراین با احترام به تلاش هایی که از سوی سازمان لیگ و امور بانوان این رقابت ها صورت گرفته است باید برای آینده برنامه ریزی بهتر داشت، در بین باشگاه های ایران فقط پیکان، سایپا و دو تیم اصفهانی در لیگ برتر آقایان فعالیت می کنند.
بانوان نباید برای خالی نبودن عریضه به میدان بیایند، استعداد های تازه ای که در این رشته خودنمایی کرده اند همانند زهرا کریمی، فاطمه منظوری و... نیازمند فراهم آوردن شرایط بهتر برای پرداختن به والیبال حرفه ای هستند.
از نگاهی دیگر پشتکار مربیان تیم های بانوان که از قضا بیشتر آنها ملی پوش بودند به عنوان یک نکته مثبت تحسین برانگیز است و وقتی که به نیمکت این مربیان نگاه می کنیم پر و پیمان بودن کادر بانوان را نسبت به ارتباطاتی که در جمع مربیان مرد دیده می شود به عینه مشاهده می کنیم.
خلاصه اینکه سال دیگر گذشت و ما به امید سالیانی بهتر برای بانوان ایران در همه عرصه ها ازجمله والیبال روز های باقی مانده سال را بدرقه می کنیم.
نویسنده: جمشید حمیدی