چند روزی به انتخابات ریاست فدراسیون والیبال باقی نمانده است، شتاب زیادی در بین برخی مترصدان به چشم می آید اما برای ما چشم انتظاران چیزی که مهم است یافتن راه فلاح و رستگاری این ورزش زیبا و المپیکی است.

یکم: شبکه سوم سیما امروز در بخشی از خاطره بازی های ورزشی دیدار دو تیم ایران و لهستان را در چارچوب مسابقات المپیک توکیو به تصویر کشید و چقدر غرور آمیز بود زمانی که تیم ایران با سعید معروف، امیر غفور، سید موسوی، میلاد عبادی پور، میثم صالحی و سیامک مرندی مقابل غول های لهستانی لئون، کورک، بینیک و.. دلاورانه جنگید.

هرچند که در المپیک با هدایت آلکنو موفق نبوده ایم اما بازی دلیرانه مردان ایرانی تحسین برانگیز بود به ویژه میثم صالحی که مقابل ابر بازیکنان اروپایی مردانه توپ می زد.

به راستی حیف شد چه بر سر پدیده های والیبال مانند میثم آمده است گاهی نگاهی به پشت سر اگر درسی هم نداشته باشد اما خاطرات شیرینی را به تصویر می کشد.

دوم: ماریسیو موتا، سرمربی تیم ملی ایران شد و تمام شد.

به جای بحث در این مسئله که این آقای برزیلی – فرانسوی چند مرده در والیبال حلاج است به این بپردازیم که با این مربی راه آینده والیبال ما چه خواهد بود. گرفتن تاییدیه از فلان مربی سرشناس یا تکذیبه از بهمان کارشناس دردی را دوا نمی کند نقد ها باید به هنگام مطرح شود و سرپرست فدراسیون والیبال که همانند آقای داورزنی وعده های شیرین می دهد از جمله ایستادن بر سکوی سوم المپیک (!) باید پاسخگوی اقدامات و تصمیمات خود باشد ولی رسالت و وظیفه ما از این پس کمک به ترسیم راه و روشی است که والیبال ایران را از بن بست نجات دهد.

سوم: فردا یا پس فردا اسامی نامزد های تایید شده ریاست فدراسیون والیبال اعلام خواهد شد.

انتخاباتی که برگزار نشده می دانیم که نتیجه آن چه خواهد بود ولی هرچه که هست به قول هموطنان عزیز ما "بودی که وار"  فقط می ماند ساختار فرسوده ای که باید با نو اندیشی دوباره بنا شود. رنگ و روغن بر دیوار چینه ای مشکلی را حل نمی کند و مخلص کلام اینکه امیدواریم کمیته فنی یکبار هم که شده جربزه نشان دهد و در انتخاب دستیاران ایرانی برای تیم ملی و همچنین تیم های رده سنی ملاحظه کاری و تسلیم محض بودن را کنار بگذارد.

نویسنده: جمشید حمیدی