اتفاقات عجیبی در آستانه انتخابات فدراسیون والیبال افتاده است که بسیار نگران کننده و حتی وهن آور است.
اینکه بهنام محمودی رد صلاحیت می شود لابد مبتنی بر ادله و منطق است و تا زمانی که اعلام نشود نمی توان به آن استناد یا انتقاد کرد.
کناره گیری مهندس ناصر میر فخرایی از هیات رئیسه و کمیته فنی فدراسیون نیز بازتاب گستر ده ای داشت؛ میر فخرایی کم کسی در والیبال ایران نبود و نیست ولی به سبب همکاری با داورزنی که از سر حسن نیت و کمک به جامعه والیبال بود مورد هجمه برخی ها قرار گرفته بود ولی دیگر تاب رفتار خود پسندانه افراد تحمیلی بر والیبال را نیاورد و در نامه ای که رو نوشت آن وزیر ورزش ارسال شد خود را یله ساخت تا در ماست مالیسیون (!) به وجود آمده در حومه توپ و تور مبری سازد.
در این اثنا ولی عجیب تر از همه گرایش و حمایت غیر محسوس داورزنی از نامزدی پیمان اکبری و محمود افشار دوست در مقابل اشخاصی است که توسط خود وی به صحن فدراسیون اورده شدند ولی چون رو دست خورد از آنها روی بر گرداند.
اما از قدیم گفته اند خود کرده را تدبیر چیست؟ در دور دوم انتخابات آقای داورزنی به گواه همکارانم در البرز ورزشی و نیز ویدیو موجود گفت و گویمان با اخبار شبانگاهی به داورزنی پیشنهاد داده بودیم به عنوان رئیس افتخاری مادام العمر بالای سر فدراسیون قرا بگیرد ولی اجازه بدهد یکی دو جوان تحصیلکرده والیبالی با نظری وی کار مدیریت را یاد بگیرند اما نه تنها اینکار را نکرد بلکه امور به دست افرادی افتاد که از والیبال سفر های خارجی و دوست پروری را می دانستند و در همان حال با مخالفان داورزنی نیز حشر و نشر داشته اند.
بحث انتقامجویی یا ایراد بنی اسرائیلی نیست ولی این راهی که والیبال می رود به هیچستان است.
نویسنده: جمشید حمیدی