انصافاً دربی جذابی را از دو تیم استقلال و پرسپولیس ندیدیم.

به گزارش پایگاه خبری البرز ورزشی: بازی کسل کننده که فقط وقت هواداران و علاقه‌مندان به فوتبال را هدر داد. برنده دربی شاید آن ۳۰ هزار هواداری بودند که برای تماشای تیم محبوبشان تراکتور در ورزشگاه یادگار امام جمع شده و قید تماشای دربی را زدند.

استقلال و پرسپولیس هر دو برای اینکه در این بازی نبازند به میدان آمدند. استقلال می‌خواست برنده باقی بماند اما به تساوی هم راضی بود چرا که حفظ صدر جدول، بیش از هر چیز برای شاگردان نکونام اهمیت داشت. از سوی دیگر پرسپولیس نیز هرچند دلش می‌خواست برنده شده و فاصله خود را با استقلال به کمترین حد ممکن برساند اما قبل از آن میل به نباختن داشت تا اختلاف امتیاز دو تیم بیش از این نشود.

بدون شک اگر دو مربی ابزارهای بهتری داشتم د نتیجه‌ای بهتر از تساوی بدون گل رقم می‌خورد یا حداقل بازی با گل به پایان می‌رسید.با این حال باختن در دربی تهران، برای هر دو مربی سخت بود در حالی که فعلا نباختن برایشان یک امتیاز محسوب می‌شود.

بازی که از استقلال و پرسپولیس دیدیم اصلاً شباهتی به رقابت دو تیم بالا نشین جدول برای کسب عنوان قهرمانی نداشت. استقلال در قالب صدر نشین رقابت‌ها چنین تصوری را القا نمی‌کرد و پرسپولیس شبیه یک مدعی و مدافع قهرمانی به نظر نمی‌رسید. ریشه این ترس را باید در ابزار دو تیم جستجو کرد.  پرسپولیس برای هجومی‌تر شدن به بالا آمدن دو مدافع میانی تیم و مشارکت آن‌ها در خلق موقعیت نیاز داشت. نعمتی و فرجی اما با وجود درخشش در کارهای دفاعی، بازیکنانی نیستند که به بازیسازی تیم از عقب زمین کمک کنند.

 مشکل بزرگ استقلال هم نداشتن بازیکنان سرعتی در کناره‌های زمین مسابقه است. یعنی اگر پرسپولیس گولسیانی و کنعانی را در این بازی در اختیار داشت و استقلال دو وینگر سرعتی مثل قایدی و محبی را به زمین می‌‌فرستاند، شرایط دربی کاملا عوض می‌شد.

شاید ما به واقع از تماشای دربی خسته شده و از عملکرد مربیان و بازیکنان دو تیم انتقاد کنیم اما واقعیت این است که ابزار لازم برای نمایش یک بازی زیبا و تماشاگر پسند وجود نداشت. از طرفی حساسیت بازی مربیان را مجاب کرد به تساوی بدون گل رضایت دهند هرچند که این نتیجه باب میل آنها هم نبود.