رجز خوانی و مصاحبه های آنچنانی و صدور بیانه شرایطی را فراهم ساخته بود که دو تیم کمتر از پیروزی سیراب نخواهند شد، اما افسوس که در دایره عمل چیز دیگری مشاهده شد.

بلیت های گرانقیمت که در بازار سیاه به چند برابر رسید، شب تا صبح پشت در ورودی ورزشگاه آزادی بیدار ماندن و سختی راه که برای هوادارن شهرستانی که به تهران سفر کرده بودند از مسایلی بود که برای تماشای دربی صورت گرفته اما شهرآورد به لحاظ فنی و نتیجه نتوانست پاسخگوی سیل مشتاقان خود باشد.

از بعد فنی حرفی برای گفتن وجود نداشت، استقلال با نکونام هیچ نکته فنی ارائه نداد هدف آنها گل نخوردن و نباختن بود، پرسپولیس که مالکیت توپ و زمین را داشت، هیچگونه حمله جدی برای فروپاشی دروازه حریف از خود نشان نداد. گویا هر دو تیم فقط به یک چیز فکر می کردند و آن نباختن بود.

استقلال که فعلا صدرنشین لیگ است تا به امروز فقط در کسب نتیجه خوب دیده شده است. اینان بطور کلی یک شیوه و یک برنامه را دنبال می کنند و آن نباختن است، از این رو شاگردان نکونام خوب بازی نمی کنند اما خوب نتیجه می گیرند. هر چند که ابزارهای لازم را در اختیار دارند اما در بخش استفاده از تاکتیک های گوناگون کمرنگ دیده می شوند.

پرسپولیس که فراز و فرود فراوان دارد، در بخش هایی در حد غیر منتظره دیده شده است اما به دلیل از دست دادن مهره های فراوان هنوز به ثبات تاکتیکی لازم دست نیافته است. این مجموعه از ‌گفتنی ها موجب شد تا در بازی رو در رو به نام دربی شاهد دیداری بی کیفیت باشیم که در این میان کلاه گشادی برسر هواداران رفت.

دربی  103 به تاریخ پیوست البته با یک خاطره تلخ چون همه چیز داشت جز فوتبال قابل قبول. حتی اخلاق هم بر روی سکوها دچار شکست شد پرتاب بطری آب و سنگ و کلوخ نه از بابت مقابله با بازیکنان تیم حریف و یا تیم داوری باشد، بلکه به نوعی اعتراض از کیفیت بد از بازی بی ریخت سال بود.

گزارش: اکبر عزیزی