فرزانه فصیحی حالا آن دختر گمنام سابق نیست او را همه قاره آسیا که هیچ شاید دنیا بشناسند، بانوی جوان نصف جهان اکنون قهرمان آسیا است، با سودا های بلند در سر که با چند دغدغه شجاعانه به پیش می تازد.
او حالا هم به همه ی دختران ایران فکر می کند و هم دویدن با سر برافراشته در پیست بزرگ المپیک.
سال ۱۴۰۲ برای شما چه طور بود؟
مثل همیشه همه چیز داشت هم روزهای خوب هم روزهای بد. از نظر ورزشی برای من فوق‌العاده گذشت. اولین مدال تاریخ ایران در دوی ۱۰۰ متر، تکرار قهرمانی آسیا در ۶۰ متر، قهرمانی جهان و المپیک اتفاقات فوق‌العا‌ده‌ای بود که بابتش خدا را شکر می‌کنم، فقط مدال بازی‌های آسیایی از دستم در رفت.
آیا گرفتن سهمیه المپیک سخت تر است یا مدال المپیک؟
بعضی رشته‌ها مثل دوومیدانی واقعا ورودی آن را گرفتن کار بزرگی است به خصوص اینکه رشته مادر و فوق‌العاده پیچیده‌ای باشد، به قول معروف دوومیدانی ورزش اول المپیک است تا قبل من هم دونده‌ای بانو ایرانی هم در المپیک ندویده بود و حالا امیدوارم در المپیک پیش رو عملکرد ایده‌آلی داشته باشم.
برنامه‌ای برای گرفتن مدال در المپیک، در نظر دارید؟
گرفتن مدال در دوومیدانی واقعا شوخی نیست و ابر ورزشکار می‌خواهد. به خصوص در رشته‌هایی که تمایزهای ژنتیکی در آن بسیار تعیین کننده است. به طور مثال فینال ۱۰۰ متر 90 درصد مواقع در انحصار سیاه‌پوست‌ها بوده و سایر مواد هم شرایط خودش را دارد. اما من برای بهترین عملکردم برنامه‌ریزی خوبی دارم.
در راه رسیدن به موفقیت امروزتان، کدام فاکتور مهم بود - (استعداد، پشتکار، حمایت، امکانات، شانس یا)؟
واقعا تمامی مواردی که اشاره کردید تاثیرگذار بودند و شاید اگر یکی از آنها نبود اتفاق خوبی برای من نمی افتاد. به این سوال خیلی فکر کردم و واقعا نمی توانم بگویم کدام بیشتر بوده اما می توانم بگویم شانس آخر مورد است، من همیشه اعتقاد داشتم آدم خوش شانسی بودم و هستم اما شاید درصد کمی از اتفاقاتی که برایم افتاده فقط به خاطر شانس بوده اما داشتن سایر موارد فکر می‌کنم به یک اندازه کمکم کرده اند.
آیا هرگز در این مسیر، ناامید هم شده اید؟
بله خیلی حتی یک بار هم خداحافظی کردم و حدود ۸ ماه دور بودم اما بازگشت خیلی قوی‌تری داشتم. زمان همیشه کمک کننده بود و خیلی چیزها رو حل کرده است اما طی چند سال اخیر من خیلی هدفمند و با چشم انداز ورزش می کردم و هر وقت کمی ناامید می‌شدم کمی به خودم زمان می‌دادم و یه نگاهی به برنامه ام می ا‌نداختم یادم می‌افتاد وقت ناامیدی نیست و باید ادمه بدهم.
در ورزش، رسیدن به چه چیز برایتان اهمیت بیشتری داشته است؟
بله واقعا همیشه اهداف متغیر بوده و وقتی به همه چیز برای اولین بار می‌رسی تکرار آن ها به اهداف قوی تری نیاز دارد. مثلا سال گذشته که مردم شرایط خوبی نداشتند روز اول تمریناتم نوشتم هدف سال مردم ایران هستند و طی سال همه ش به این فکر می‌کردم کاری کنم که دل مردم شاد شود. اما الان بیشترین دغدغه ام این است کاری برای دختران دوومیدانی کشورمان انجام بدهم، راهی را باز کنم و یک سری سدها را بشکنم تا انگیزه هایی مثل رفتن به المپیک یا قهرمانی جهان رویا نباشد و گرفتن مدال تو قاره دست یافتنی به نظر برسد که فکر می‌کنم تا حدودی در این راه قدم برداشته ام.
بالاتر از مدال المپیک در ورزش چه چیزهایی است؟
ورزشکار مدال آور المپیک زیادی می شناسم که خیلی زود از اذهان فراموش شده اند و قهرمان هایی مثل رسول خادم با وجود داشتن مدال طلای المپیک به خاطر منش شان توی دل مردم جای دارند. مدال المپیک قطعا خیلی با ارزش است اما عواملی که خیلی ارزشمندترند و آن را جاودانه می سازد منش و رابطه با مردم است.
رقابت در ورزش، آیا ورزشکار را از خودگذشتگی دور می کند؟
نه به هیچ وجه، من خیلی از رقیبانم دوستان نزدیکم هستن و به نظرم از خودگذشتگی و رقابت دو تا معنی غیر قابل مقایسه با هم دارند و در این راستا ناقضه هم نیستند. ذات ورزش هم رقابت می‌طلبد و هم از خودگذشتگی اما هر کدام جای متفاوت و زمان خاص خودش رو دارد.
دعای شما برای سال ۱۴۰۳؟
از خداوند می‌خواهم امسال برای همه سال معجزه، باران و سلامتی باشد.
گفت و گو: مرجان بنی یعقوب