مهدی تاج طی اظهارنظری عنوان کرده چهار بار مردم را خنداندیم و از ته دل خوشحال شدند که خودش موفقیت فوتبالی حساب می‌شود.

یکی از آنها، دیدار تیم ملی نوجوانان با برزیل در جام جهانی بود. دومی بازی با ولز، سومی دیدار با ژاپن و آخری فوتبال ساحلی.

در رابطه با این صحبت لازم است متذکر شویم غیر از بازی با ولز، سایر نتایج در سال ۱۴۰۲ به دست آمده که البته هیچ یک در نهایت جامی را به همراه نداشته است.

البته که در این میان عملکرد تیم ملی فوتبال ساحلی به واقع قابل تقدیر و ستایش بود و اگرچه دست این تیم به کاپ طلایی نرسید اما آنچه از خود به جای گذاشت، به اندازه قهرمانی ارزشمند بود.

فوتبال ایران در سالی که گذشت، طبق معمول ناکامی های مختلفی را تجربه کرد تا بار دیگر ثابت شود بدون برنامه ریزی، تصمیمات منطقی و معقول و نیز امکانات سخت افزاری کافی و مناسب، نه تنها توفیقاتی که انتطارش می رود حاصل نمی شود، بلکه روز به روز هم فاصله مان با رقبا بیشتر و بیشتر می شود.

در سال ۱۴۰۲ تیم ملی نوجوانان در جام جهانی حضور یافت و در گام نخست، تیم ملی برزیل را با نتیجه ۳ بر ۲ شکست داد تا همه نگاهها را به خود جلب کند. این تیم اما در بازی دوم ۲ بر یک به انگلیس باخت تا با برد پرگل روز آخرش مقابل نیوکالدونیا، به عنوان یکی از تیم های سوم برتر مرحله گروهی راهی دور حذفی رقابتها شود.

شاگردان حسین عبدی اما در این مرحله بازی را در ضربات پنالتی به مراکش واگذار کردند تا در میان بهت هواداران و اهالی فوتبال، خیلی زود به ایران بازگردند. یکی از خنده های ته دلی که رییس فدراسیون فوتبال از آن یاد می کند، به فاصله تنها چند روز جایش را به بهت و بغض داد تا کام فوتبالدوستان خیلی زود تلخ شود.

تیم ملی بزرگسالان نیز در قطر اگرچه ژاپن را مقتدرانه شکست داد و همه را به قهرمانی در جام ملتها پس از حدود نیم قرن امیدوار ساخت اما در بازی نیمه نهایی با نمایشی انتقاد برانگیز به قطر میزبان باخت تا بیش از پیش توی ذوق هواداران فوتبال ایران بخورد و یأس و ناامیدی آنها تمدید گردد.

توجیه های امیر قلعه نویی بعد از این پیکارها هم در نوع خود کم نظیر بود به طوری که با صحبتهایش در برنامه زنده تلویزیونی، درد این ناکامی را بیشتر کرد و عملاً به زخم هوادار نمک پاشید. به زعم سرمربی تیم ملی چون ژاپن را بعد از سالها برده بوده ایم، کسی نباید از عدم راهیابی به فینال و شکست مقابل قطر انتقاد کند که این مساله حقیقتاً تلخ تر از خود شکست مذکور بود.

در لیگ قهرمانان آسیا هم که اوضاع تیم های کشورمان فراتر از افتضاح بود. استقلال بعد از حرف و حدیث های فراوان، مجوز حضور در این رقابتها را دریافت نکرد و پرسپولیس، سپاهان و نساجی راهی این پیکارها شدند. تراکتور هم راهی پلی آف شد اما در میان بهت هوادارانش در تبریز مقابل حریف اماراتی شکست خورد و به همین سادگی یک سهمیه فوتبال ایران سوخت.

نساجی پیش از پایان مرحله گروهی تکلیفش در گروهی که الهلال قرار داشت یکسره گشت و کار پرسپوليس نیز به روز آخر کشیده شد. در این روز سرخپوشان مقابل الدحیل در ورزشگاه آزادی ناباورانه شکست خوردند تا سومین نماینده کشورمان هم حذف شود و راهی به مرحله بعد پیدا نکند.

سپاهان بعد از جنجال بازی با الاتحاد، در نهایت از گروهش صعود کرد اما در در دور حذفی به الهلالی خورد که امید اول قهرمانی آسیاست. شاگردان مورایس در اصفهان و ریاض دو شکست مشابه را متحمل شدند تا آخرین نماینده ایران نیز با این پیکارها خداحافظی کند.

تنها نقطه روشن فوتبال ایران در سال ۱۴۰۲ موفقیت فوتبالیست های بی ادعای ساحلی بود که الحق و الانصاف قابل ستایش ظاهر شدند و به خیلی ها درس بزرگی دادند. البته از نوجوانان ملی پوش نیز باید تقدیر کرد که عملکرد آبرومندی در جام جهانی داشتند و به ویژه در بازی با برزیل غرور ایرانی را متجلی کردند.

در داخل نیز در ارتباط با اتفاقات مهم سال ۱۴۰۲ می توان به سرمربیگری جواد نکونام در استقلال، اختلاف علنی و دعواهای بی نظیر او با علی خطیر و جدایی یحیی گل محمدی از پرسپولیس اشاره نمود که بیشتر اخبار را متوجه خود کرد. اینها از جمله موارد مهم فوتبالمان در این سال بود که به آنها پرداختیم. آیا امیدی هست که در سال پیش رو حال فوتبالمان بهتر شود...؟

نویسنده: حامد فرضعلی بیک