چند روز اخیر صحبت هایی مبنی بر عدم تمایل برخی ملی پوشان از بابت حضور در اردوی تیم ملی به گوش رسیده است.
"شرط عشق است که از دوست شکایت نکنند"، ترجیح داده ایم در این روز های انتقالی فدراسیون والیبال سکوت کنیم چون گاهی نگفتن از کلام و کلبا های بی ارزش گرانبهاتر است با این وجود بی تفاوتی را بر نمی تابیم چرا که ممکن است حکایت نابینا و چاه پیش آید و کار از کار بگذرد، از جمله شایعات و شبهات مربوط به عدم حضور تنی چند از ستارگان در تمرینات تیم ملی است که اگر واقعیت پیدا کند تهدیدی بزرگ برای اعتبار تیم ملی محسوب خواهد شد.
به راستی چه شده ورزشکارانی که از نوجوانی آرزوی خود را پوشیدن پیراهن تیم ملی اعلام کرده بودند و قصه ها سروده اند حالا طوری دیگر می اندیشند؟
شاید پیراهن مقدس تیم ملی برای برخی ها گشاد باشد و اصولا هیچکس را نمی توان مجبور کرد که ملی باشیم، انسان ها در هر دورانی دستخوش تغییرات می شوند که ناشی از اتفاقات دنیای پیرامونی آن ها است ولی از سوی دیگر باید به این قضیه پرداخت که طرف دیگر ماجرا چه کسانی هستند و چه روزگاری را بر والیبال ما تحمیل کرده اند که حب و عشق سوزان جوانتر ها کمتر شده است؟
والیبال زبان بین المللی است و اگر ما نتوانیم در داخل کشور زبان همدیگر را درک کنیم طبیعی است که در عرصه های بین المللی کمیت ما لنگ باشد.
به هر روی بر اساس شنیده های نیمه موثق سیدموسوی، امیر غفور، اصغر مجرد، سیامک مرندی، در تمرینات تیم ملی شرکت نخواهند کرد و از استان های مختلف خبر رسید صابر کاظمی و بردیا سعادت هم تمایلی به حضور در اردو ندارند.
امیدواریم که این شنیده ها در حد شایعه باشد ولی در هر صورت زنگ خطری است که باید آن را جدی گرفت و به ویژه در اردو های تیم های پایه سوای مباحث فنی، تکنیکی، روحیات و عرق ملی نهادینه و به بهترین شکل تقویت شود چرا که برای تک تک این بازیکنان درآمد ملی و مالیات های مستقیم و غیرمستقیم مردم صبور کشورمان هزینه شده است.
نویسنده: جمشید حمیدی