دیداری که باید به راحتی به نام ایران ثبت می شد، با لغزش های مکرر دفاعی همراه بود.
فوتسال ما با این همه ستاره بی بدیل باید طرحهای دفاعی بهتری داشته باشد. فوتسال ایران در آسیا باید شیوه های تمرینی را مرور کند و چشم به مسابقات جهانی داشته باشد.
داشتن ستاره هایی چون: درخشانی، عظیمی، آقا پور، حسن زاده، اولاد قباد، احمدعباسی، سنگ سفیدی و نعمتی بزرگ به حساب می آید.
تیم ما در روش های هجومی مهار شدنی نیست. تنوع در طرحهای تهاجمی و کارهای ترکیبی در زمین رقبا حقیقتا چشم نواز است.
اما در این مسابقات ،به کرات شاهد لغزش های دفاعی بودیم. تیم ما در پوشش دفاعی و برگشت به عقب و جمع شدن ضعف های عمده دارد.
گلی که تیم‌ما در دقیقه هفت از ضربه ایستگاهی جورائف دریافت کرد، در کل مسابقات هم رویت شد.
برای تیمی که نگاهی جهانی دارد، شایسته نیست این‌چنین گلهای ساده دریافت کند و مکررا این اشتباهات را داشته باشد و دست‌آخر با ضربات‌پنالتی و درخشش باقر محمدی راه صعود بپیماید.
وحید شمسایی که مربی کار کشته ای است، باید این نقاط ضعف را در فاز دفاعی رفع و رجوع کند.
باید امر بدنسازی و آماده سازی را جدی گرفت و تنوع در شیوه های مدرن در ساختار دفاعی را مرور کرد. شاید پسندیده تر آن باشد که این روش های خاص دفاعی در کمیته تیم‌های ملی مورد بحث و بررسی قرار گرفته و با باشگاه‌های لیگ برتری هماهنگی های لازم صورت گیرد.
این نکته در تیم ملی بزرگسالان هم در جام‌ملت‌ها رویت شد و تیم قلعه نویی، اسیر حرکات اکرم عفیف شد و بازی را دو دستی تقدیم قطر کرد.
تیم ما در فینال با تایلند میزبان پیکار می کند و با توجه به راهیابی به جام جهانی، از هم اکنون باید به فکر تدارک و حضور بهتر در مقابله با بزرگان فوتسال دنیا باشد.
نویسنده: احمد میرزاییان