فدراسیونی که ماهها است رئیس ندارد و از بلاتکیفی و بی برنامگی رنج می برد،باید از سوی مدیران و مربیان باشگاهی هم مورد تاخت و تاز قرار گرفته و هر روز شاهد صدور بیانیه های جورواجور و صد من یک غاز باشد.
فدراسیونی که ماهها است رئیس ندارد و از بلاتکیفی و بی برنامگی رنج می برد،باید از سوی مدیران و مربیان باشگاهی هم مورد تاخت و تاز قرار گرفته و هر روز شاهد صدور بیانیه های جورواجور و صد من یک غاز باشد.
بارها گفته ایم فوتبال باشگاهی نیازمند تقویم مدون و زمان شناسی اصولی است.
باید رقابتهای داخلی را با مسابقات ملی و بین المللی همسو کنیم و در کنار آن شرایط اقلیمی و آب و هوایی در نظر گرفته و برنامه ها را به اجرا بگذاریم.
سالیان متمادی است از این بی برنامگی رنج می بریم و گوش شنوایی نمی یابیم.
اگر چه امسال با شیوع ویروس کرونا قدری معادلات به هم ریخت ،اما در سنوات گذشته هم گرفتار تغییرات پیاپی در برنامه مسابقات و به دارازا کشیدن لیگ برتر بودیم.
نگاه غلط وزارت ورزش به دو تیم سرخابی و تمایلات رنگی وزیر که اظهر من الشمس است،باعث سو استفاده گروهی از تیمها شده تا از آب گل آلود ماهی بگیرند.
برخی تیمها که ضعف مدیریتی و فنی دارند،هرگاه به نتیجه بایسته نمی رسند،با صدور بیانیه -خواسته هایی غیر منطقی- ارائه می کنند تا صورت مساله را پاک و راهی برای گریز از مهلکه بیابند.
برخی تیمها با تشکیل گروه‌فشار و مصاحبه های تکراری،برای سازمان لیگ تعیین تکلیف می کنند که ما با این شرایط بازی می کنیم ولاغیر.
گروهی دیگر حمایت از تیمی خاص را پر رنگ کرده و تمام معادلات را به سود تیم‌پرسپولیس قلمداد می کنند.
مدیران و مسئولان باشگاه پرسپولیس هم برای آنکه از قافله عقب نمانند،بلادرنگ وارد صحنه شده و با توپ‌پر و تشر زدن به گروه مقابل ،به دفاع از خود می پردازند.
سازمان لیگ هم که در مقطع کنونی خود را در چاه ویل گرفتار می بیند،با برخی ملاحظات و مصلحت اندیشی ها روزگار سپری می کند.
باید قبول کرد فوتبالی که رئیس و مرئوس اش را نمی شناسد و ماههای متمادی صاحب و متولی ندارد ،مسئولان رده پایین ترش قبول کرده اند فعلا قدم آهسته راه بروند!
در باره برگزاری مسابقات به کرات گفته ایم ،سازمان لیگ باید بر اساس عدالت و مساوات نسبت به اعلام برنامه ها اقدام کند تا حقی از تیمی تضییع نشود و طیفی دیگر هم به ناحق منتفع نگردد.
از سوی دیگر تیمهای حاضر باید ملاحظات سازمان لیگ را هم مد نظر داشته باشند.
درگیر شدن کشور با ویروس کرونا که ذوب آهن را تحت تاثیر قرار داد ،از جمله مواردی است که باعث تغییر در برنامه ها شده است.حضور پرسپولیس در جام باشگاههای آسیا و رعایت پروتکل های سخت گیرانه از سوی قطر به عنوان میزبان مسابقه فینال مزید بر علت شد تا تغییرات پیاپی را شاهد باشیم.
متاسفانه برخی از مدیران و مربیان باشگاهی یکسویه به قضایا می نگرند و برخی از رسانه ها هم به این ماجرا دامن می زنند.
اوضاع به قدری آشفته شده که هر مربی به مجرد باخت و بازی ضعیف تیمش،به فدراسیون و وزارت ورزش می تازد.
داوران و ناظران بازیها هم از گزند این تهاجمات دامنه دار در امان نیستندو قس علیهذا.
در کنار زمین مسابقات هم بلبشویی به پا است.
طبق مقررات تنها مربی باید کنار خط ایستاده و تیمش را کوچ کند،اما مکررا می بینیم به محض سوت داور ، تیمی یازده نفره هم در کنار زمین به هوا می پرند و زمین و زمان را به هم می دوزند.
برخی مربیان به جای آنکه تمام فکر خود را متوجه زمین مسابقه و نمایش تیمشان بکنند،در اندیشه تخریب روحیه نیمکت تیم مقابل هستند و از آنها فیلم و عکس می گیرند.
مصاحبه های آتشین مربیان در پایان هر مسابقه هم دیدنی است . تهاجم به داور و مسئولان برگزاری هم حرف اول و آخر را می زند.گویی هنوز الفبای مصاحبه و به گردن گرفتن باخت را نیاموخته ایم.
مجموعه این مسائلی که بازگو شد از کاستی های فرهنگی حکایت دارد.از فوتبالی که در تمام شرایط به نتیجه گرایی دل بسته و استفاده از ابزار تخریب و هیاهو را در اولویت دارد نمی توان انتظار پیشرفت داشت.
در ابعاد اجرایی هم نداشتن قدرت و قاطعیت باعث از هم گسیختگی در فوتبال و حواشی آن شده است.
کمیته ها و نهادهای ذیربط در فدراسیون فوتبال هم آسه آسه راه می روند تا گربه شاخ شان نزند.
باید به آنها هم حق داد،تا در برهه ای که فدراسیون متولی ندارد ،کاسه کوزه ها بر سر آنها شکسته نشود. یک مساله ساده به بحران مبدل نشود و اساس ورزش را مختل نکند و باقی قضایا !!!
باید راهی دیگر در فوتبال برگزید و در جاده هموار و صراط مستقیم حرکت کرد.
با تفکر فعلی تنها وقت گذرانی می کنیم و زمان را از دست می دهیم.
فوتبال باشگاهی نیازمند طراحی بهتر و اجرای کاملتر مسابقات داخلی است.در این مسیر تیمهای حاضر و دست اندرکاران‌آنها از جمله رسانه‌ها باید در میدان عمل حامی مجریان امر باشند.در چنین شرایطی می توان از انجام مسابقات لذت برد و آثار آن را در رقابتهای بین المللی و تیمهای باشگاهی و ملی دید.
نویسنده: احمد میرزاییان