زمانه عجیبی است. مرگ هر روز از روبه رو، پشت سر و کنار ما می گذرد و ما انسان های غافل بدجوری خودمان را به خواب زده ایم و سرگرم دنیای وارونه خود هستیم.

در حومه ورزش ستارگان دیروز یکی یکی فرو می ریزند و باز ما فقط به قهرمانان روز می پردازیم. دیروز و پریروز جعفر اشرف کاشانی، همایون بهزادی و ناظم گنجاپور را از دست دادیم و امروز حمید جاسمیان را. مردانی که در فوتبال کشورمان به سیم خاردار یا سرطلایی معروف بودند. مرگ البته که واقعیت انکارناپذیر است ولی بد نیست که جامعه فوتبال ما که غرق در گل و آفساید و حواشی فراوانی شده است، به یاد بیاورد که ستارگانی که نام برده ایم از مکتبی بودند که شاهین نام داشت و بنیانگذار آن دکتر اکرامی بود و پرویز دهداری به راستی پرچمدار این مکتب بود. میهن دوستی و دانش اندوزی در سایه فوتبال سبب شد که شاهد ظهور و فروغ مردمانی باشیم که درس جوانمردی و مبارزه جویی در سایه سار معرفت و رفاقت را به تصور کشاندند و اکنون انگشت شماری از آن مردان کهن و سرشار از تعهد ملی و آرمان های ورزشی باقی مانده اند. آنها دریابیم نه اینکه بگوییم همه اوقات و امکانات را صرف کهنسالان فوتبال کنیم، بلکه می گوییم با غبارزدایی از سر و روی مردان و زنانی که سنگ بنای ورزش قهرمانی ما از جمله فوتبال بوده اند، به جوانان بیاموزیم که میراث دار چه نازنین هایی هستند.

نویسنده: رضا اسماعیلی