دیروز یکی از پرهیجان ترین، حساس ترین و شاید هم جنجالی ترین جا به جایی تاریخ باشگاه های ما انجام شد و طی آن محمدرضا تندروان مربی موفق فصل پیش فولاد سیرجان ایرانیان به تیم پرطرفدار شهرداری ارومیه پیوست تا نگرانی جوانان یک شهر 100 درصد والیبالی برطرف شود.

کاری بسیار دشواری بود ولی پیمان رضایی مدیر عامل جوان این باشگاه و البته با پشتیبانی شورای شهر و مسوولان اجرایی استان دندان به جیگر گذاشت تا این انتقال بزرگ صورت بپذیرد و تندروان هم البته همراه خود چند بازیکن همانند؛ صابر کاظمی، علیرضا بهبودی و رحمان داوودی را نیز با خود به ساحل چی چست برد و به این ترتیب بخش عمده ای از مشکلات تیمداری در ارومیه مرتفع شد تندروان همان فردی است که کمیته فنی باشگاه شهرداری ارومیه متشکل از پیشکسوتانی چون کارگر ویژه، پرتوی، محب، سید عباسی و ... برنام وی صحه گذاشته بودند. کارکردن در ارومیه بسیار دشوار است چرا که این دیار کهن ده ها مدعی و بیش از ده مربی جوان و با تجربه بین المللی دارد ولی آنچه که در این برهه مهم می نماید رویکرد باشگاه به تلفیق بازیکنان جوان بومی و تجربه داران وارداتی است، استان آذربایجان غربی پر از استعداد های ناب است سوای مرکز این استان در ماکو و نقده و... جای جای این خطه استعداد مثل چشمه از زمین های خاکی می جوشد، حالا که دلهره انتخاب مربی در این تیم بزرگ به پایان رسیده است باید سازندگی و آینده نگری هم در ازومیه لحاظ شود.

...و اما فولاد سازان

و اما بشنوید از فولاد سیرجان ایرانیان که قهرمان لیگ برتر باشگاه های کشور شد و با رفتن سرمربی قبلی شایعه انحلال این تیم فراگیر شد اما واقعیت این است در کشوری که صد ها مربی بین المللی دارد کفگیر به ته دیگ نمی خورد و براساس تحقیقات ما مدیران این باشگاه بیکار ننشتند و از میان گرینه های با واسطه و بی واسطه انگشت تایید را برروی یک مربی بلند آوازه گذاشته اند که سوابق ملی در کسوت مربیگری و بازیگری دارد و با داشتن بالاترین کارت مربیگری دنیا مدتی هم به عنوان لژیونر در ایتالیا بازی کرده است. او سعید رضایی است و اگر تا لحظه اعلام رسمی نام رضایی ابر و، ماه مه و خورشید دست به کار نشوند تا عصر هنگام سرمربی فولاد معرفی می شود و این تیم با جذب چندبازیکن خوب مهر ماه نماینده ایران در جام باشگاه های آسیا خواهد بود که میزبانی آن را کشور تایلند بر عهده دارد حالا مانده است خاتم اردکان، راهیاب ملل و چند تیم دیگر که هنوز خبری و اثری از آنها به گوش نمی رسد.

نویسنده: جمشید حمیدی